Aa, van der: Spaces of blank; Mask; Imprint. Christianne Stotijn (ms) met het Concertgebouworkest o.l.v. Ed Spanjaard c.q. ASKO- en Schönberg ensemble o.l.v. Otto Tausk, c.q. Freiburgs barokorkest o.l.v. Gottfried von der Golz. Disquiet DQM 01 (55’07”). 

Aa, van der: Here trilogie. Claron McFadden (s) met het Radio Kamerorkest o.l.v. Peter Eötvös c.q. Etienne Siebens. Disquiet DQM 02 (48’59”). 2005

Tijdens mijn jaren als docent aan de opleiding Muziekregistratie van het Koninklijk Conservatorium behoorde Michel van der Aa (1970) tot de betere, zeer gemotiveerde, maar ook nogal bescheiden studenten van wie ik niet vermoedde welke creatieve en compositorische krachten in hem schuilden. Ze kwamen tot uiting in een behoorlijk aantal vocale, instrumentale en orkestrale genres en hebben vaak een filmische of theatrale inslag. Die bleken pas een jaar of zes later toen zijn eerste werken tot uitvoering kwamen en ook meteen werden vastgelegd.

Als we naar het zestal weken op dit tweetal eerste cd’s met werk van hem luisteren, lijkt het of hij zijn luisteraars graag wil uitdagen en verrassen. Spaces of blank uit 2007 is een nog vrij conventionele, korte liederencyclus op teksten van Emily Dickinson, Anne Carson en Rozalie Hirs met orkestbegeleiding en een extra laag elektrische klanken.

In Mask voor ensemble en soundtrack is het grensgebied tussen de instrumentale en de elektronische klanken steeds onscherp, precies zoals de titel aangeeft.

In Imprint wordt teruggegrepen op de achttiende eeuw met een viool en een orkest in de betreffende stemming en uitgevoerd door een ‘oude instrumenten’ orkest inclusief een kamerorgel. Het betreft een voorstudie voor het theaterwerk After Life.  

De Here trilogie bestaat uit ‘Here (enclosed)’, ‘Here (in circles)’ en ‘Here (to be found)’. Het gaat om werken voor kamerorkest, waaraan in ‘enclosed’ en ‘to be found’ een sopraan te pas komt en tevens een soundtrack.

Wat hier tot klinken komt is duidelijk de interessante muziek van een muzikale toneelschrijver die zijn werken in verschillende, steeds plooibare of eigenzinnige vormen giet die elkaar versterken of juist opheffen en die de luisteraar verrassen met hun expressieve kracht.