CD Recensies

ARNE, MASQUE OF ALFRED, THE

Arne: Masque of Alfred, The. Jennifer Smith (s., Eltruda, Edith), Christine Brandes (s., Emma, Spirit), David Daniels (ct., prins Edward) en Jamie MacDougall (t., Corin, Alfred) met het Philharmonia barokorkest en -koor o.l.v. Nicholas McGegan. Duitse Harmonia Mundi 04572-77529-2 (76’10”). 1999

Velen weten niet dat het overbekende Britse patriottische ‘Rule Britannia’ voortkomt uit de Masque of Alfred, een werk dat Thomas Arne (1710 - 1778) in 1740 schreef. Als een Grand ode dient het als finale van deze serenata. Nog datzelfde jaar vindt de eerste opvoering plaats voor de prins van Wales in Cliveden.

Het werk is vaaglijk gebaseerd op de geschiedenis van koning Arthur die nadat hij is verslagen door de Denen terugkeert naar zijn gezin en een nieuwe, ditmaal te bekronen veldtocht tegen zijn vijand plant. In deze opname zijn misschien wat spijtig niet de gesproken dialogen van James Thomson en David Mallett opgenomen.

Wat we wel te horen krijgen, zijn de spirituele driedelige Ouverture en 18 liederen plus nog wat ensembles. Zo krijgen we een wat trieste aria van koningin Eltruda, het treffende ‘Why beats my heart’ van de prins en Ediths klaagzang over haar ’Youth adorn’d with ev’ry art’.

Met zijn ensemble weet Nicholas McGegan mooi het karakter van deze muziek te treffen. David Daniels zingt de oorspronkelijk voor een castraat  (Guadagni) bestemde muziek van Edward en Jamie MacDougall is een gracieuze, sympathieke Alfred de wat bijzonders maakt van ‘From the dawn’. ‘Rule Britannia’ deelt hij als koning en Eltruda met Jennifer Smith. De andere sopraan, Christine Brandes, is een bekoorlijke schaapherderin en geest.

Al met al is dit een zeer geslaagde vertoning. Dat Arne nooit in het rijtje met beroemde componisten is terechtgekomen, heeft waarschijnlijk een eenvoudige reden: hij was katholiek in een tijd dat de Anglicaanse kerk welig tierde en daarom kreeg hij noot een opdracht om voor het hof te schrijven. Dat zijn Rule Britannia een van de bekendste en vaakst gehoorde Engelse liederen is geworden, kan daarom worden gezien als een vorm van historische gerechtigheid.