Widmann: Altvioolconcert; Duo’s voor viool en cello nr. 5, 6, 9, 12, 14, 15, 16, 21 en 22 (bew. Strijkkwartet nr. 3 Jagdquartett. Antoine Tamestit (va) met het Symfonie orkest van de Beierse omroep o.l.v. Daniel Harding, c.q. Marc Bouchkov (v) en Bruno Philippe (vc) c.q, het Signum kwartet. Harmonia Mundi HMM 90.2268 (49’02”). 2017
Ooit begon Jörg Widmann (1973) als begaafd klarinettist en kreeg hij als zodanig een goede reputatie, maar geleidelijk aan legde hij zich toe op compositie en bracht intussen aan aardig omvangrijk oeuvre to stand in veel klassieke genres tot stand.
Een grote expressieve verscheidenheid en een grote ontvankelijkheid voor tradities en vormen uit het verleden en een gave voor goede instrumentatie behoren tot zijn krachtigste wapens en toont zich daarin een voorbeeldig navolger van zijn leermeester Rihm met respect voor de traditie en uit op muzikale dialogen. Hij bevrijdde zich ook van de opvattingen van de eens strikte Duitse stijlpolitie en is onorthodox.
Het vijfdelige Altvioolconcert is een van de voor het moment jongste vructen uit het werk van Widman. Dat het Antoine Tamestit op het lijf is geschreven, hoeft niet te verbazen, want hij was lange tijd een van zijn partners. In een met een kleurige orkestratie omgeven sfeer kan de solist nu eens ernstig, dan weer geestig, maar steeds enigszins theatraal zijn gedachten en talenten ontvouwen.
Wat Tamestit, spelend op de ‘Mahler’ Strad uit 1672, en Harding laten horen is boeiend, hecht geïntegreerd en heel mooi gerealiseerd. Altviolisten die er in de concertante literatuur altijd wat bekaaid afkwamen, kunnen gelukkig zijn met deze aanwinst.
Het origineel van de negen Duo’s voor bekend? Ja en nee. Widmann kenners zullen het snel herleiden tot zijn derde strijkkwartet met de ondertitel Jagdquartett en dat bijvoorbeeld kennen van het Ragazze kwartet (Channel Classics CCS SA 34613) en meteen op het verkeerde been worden gezet omdat ze daarbij denken aan een verband met Mozarts Jagdquartett. Maar nee, Widmann baseerde zich op het obsessieve, aanstekelijke ritme van het eerste deel uit Beethovens Symfonie nr. 7.
Widmann gaat daarin veel verder dan Beethoven en gebruikt dat gepunteerde ritme voor een wilde jachtpartij, eindigend in een gesmoorde kreet van de cellist en zo een kijk op muzikale heftigheid, extremen en dissonanten. Een muzikale jacht die verder gaat dan de figuratieve jachtmotieven van vroegere muziek. Latent sadisme en tragische humor zorgen aan het eind van het werk dat de drie bovenstemmen de cello quasi de dood injagen. In deze Duo’s gaan beurtelings de violist Marc Bouckov en de cellist Bruno Philippe met goed resultaat op jacht.