Weber: Pianosonate nr. 2 in As op. 39, J. 199; Schubert: Pianosonate nr.     9 in B op. post. 147, D. 575. Paul Lewis. Harmonia Mundi HMM 90.2324 (57’34”). 2017

Waar Martin Jones (Pianissimo PP 2079-2) en Hamish Milne (CRD 3485) ervoor kozen om de Pianosonates nr. 1 en 2 van Weber te combineren, stapt Paul Lewis na nr. 2 uit 1816 over naar Schubert met een sonate uit 1817. Dat heeft iets interessants want het laat zien hoe vrijwel in dezelfde tijd de stijl van beide componisten anders geaard was. 

Lewis toont een krachtig en consistent gevoel voor deze muziek. Weber plaatst hij enigszins in de sfeer van de sonates die Beethoven in de middenperiode schreef, Schubert laat hij in zijn eigen zangerige sfeer.

Er valt veel te genieten. Hij begint de sonate met een duistere energie energie die Liszt zou hebben bevallen en geeft elders een voorproefje van iets van Schumann en Brahms in de lyrische frasering. 

Sonate nr. 9 betekende een grote stap vooruit in de reeks sonates van Schubert en Lewis laat dat krachtig en duidelijk horen.

Wat in Lewis’ spel steeds opvalt, is hoe bijzondere nuancen aanbrengt en dynamische contrasten wat lijkt uit te vergroten. Maar de hoofdzaak is dat hij steeds weet te overtuigen.

In pianotechnisch opzicht geeft zijn spel blijk van een groot zelfvertrouwen.