Sibelius: Kullervo op. 7. Helena Juntunen (s), Benjamin Appl (b) met het Lund mannenkoor en het BBC Schots orkest o.l.v. Thomas Dausgaard. Hyperion CDA 67248 (73’14”). 2018

De compositie waarmee Sibelius in 1892 doorbrak, was ook het werk dat hij later zou verwerpen. Aanvankelijk was de invloed op het publiek groot. De uit vijf delen bestaande pseudosymfonie was iets heel nieuws in Finland.

Het gaat hier om een bewerking van teksten uit de Kalevala, een in de negentiende eeuw bijeen verzameld heldenepos dat de komst van artistieke en politieke vernieuwing signaleerde in een land dat van oudsher door Zweden werd overheerst en, sinds lort, door de Russische tsaar.

Pas na het overlijden van de componist in 1957 werd de volledige partituur uitgegeven. Nadat in 1970 de eerste commerciële opname was gemaakt, werd het werk onder een groter publiek populair en intussen bestaan er wel zeventien opnamen van. De meeste verzorgd door Finse musici.

Hoewel de componist zich mogelijk schaamde voor de romantische onhandigheden uit zijn jeugd, is het in een goede uitvoering makkelijk om deze over het hoofd te zien.

Het centrale tafereel, ‘Kullervo en zijn zuster’ bevat opzienbarende muziek en onthult een ontluikend operapotentieel dat helaas door de componist is verwaarloosd.  

Het is goed dat voor deze opname een Zweeds koor werd gebruikt omdat dit redelijk een Finse klank kan bereiken. De solisten en het orkest presteren goed en laten opgewekte, aantrekkelijke muziek horen.

Maar in laatste instantie is het toch nog de honderd procent Finse opname van Lilli Paasikivi, Raimo Laukka, het Helsinki universiteitskoor en het Lahti symfonie orkest o.l.v. Osmo Vänskä (BIS CD 1215) die net nog wat authentieker klinkt.