CD Recensies

DEBUSSY: PRÉLUDES I NR. 1-12; ARABESQUES NR. 1, 2; ESTAMPES NR. 1-3 E.A., GVETADZE

Debussy: Arabesques nr. 1 en 2; Préludes I nr. 1-12; Estampes nr. 1-3; ‘Clair de lune’ uit Suite bergamasque. Nino Gvetadze. Orchid ORC 100041 (69’00”). 2013

 

In plaats van kortweg Debussy had deze cd misschien beter Debussy in Pictures kunnen heten. Waarom? Het hier door Nino Gvetadze opgenomen gevarieerde aan deze componist gewijde programma heeft  een duidelijk educatief doel als achtergrond. Verontrust door de miserabele staat van het muziekonderwijs in Nederland organiseerde de pianiste workshops met name, maar niet uitsluitend voor kinderen om hun muzikale belangstelling te wekken. Ze speelde muziek voor aan zo’n tweehonderd kinderen en deed daarna een beroep op de verbeelding van de luisteraartjes, vroeg deze geconcentreerd naar de klank, de ritmen, de harmonieën en de melodieën te luisteren om die indrukken vervolgens in een tekening of schilderij vast te leggen. De methode bleek heel effectief om de geest van de kinderen voor goede muziek te openen.

Los van dat honorabele doel biedt het hier vastgelegde recital (zonder een keuze uit die tekeningen) een aardige dwarsdoorsnee van Debussy’s pianowerken in al hun verscheidenheid. Meteen in de Arabesque nr. 2 zorgt de pianiste knap dat het werk fragiel, maar niet als salonmuziek klinkt. In de hoofdschotel van het programma, de eerste band Préludes is haar spel zo mooi geschakeerd en fijnzinnig dat het een mooie aanvulling vormt op Debussy’s wens om muziek te schrijven ‘voor een instrument zonder hamertjes’, in een suggestieve pantheïstische vorm om bijvoorbeeld het spel van de wind, de geur en kleur, de lucht, landschappen en stedelijke beelden uit de drukken. In ‘Ce qu’a vu le vent d’ouest’ en ‘La danse de Puck’ (pp aérian) is de sfeer raak getroffen; de tour de force van ‘Les collines d’Anacapri’ wordt helder afgewikkeld; de rustige stukken worden heel verfijnd gespeeld.

In Estampes zijn de dramatischer trekken niet geschuwd, maar dominant is steeds een dichterlijk gevoel. Het overbekende ‘Clair de lune’ vertoont een licht romantisch karakter, maar waarom niet?

Het heeft weinig zin om dit recital te gaan vergelijken met die van bijvoorbeeld de opnamen van Kocsis (Philips), Rogé (Decca, Onyx), Bavouzet (Chandos), Thibaudet (Decca), Van Immerseel (Channel) omdat dit programma een heel eigen, hoogwaardige statuur heeft.