Goebaidoelina: Het zonnelied; Hommage à Marina Tsvetayeva. David Geringas (vc), Marianne Lund (s), Jane Bertelsen (a), Annette Simonsen (a), Poul Emborg (t), Jorgen Ditlevsen (t), Gert Sorensen (slgw) en het Deens nationaal koor o.l.v. Stefan Parkman. Chandos CHAN 10106 (54’53”). 1999
Mocht er een hiernamaals zijn, christelijk, van zonaanbidders of niet, dan is er een gerede kans dat Goebaidoelina’s Zonnelied (1997) daar wordt gespeeld. Niet alleen vanwege de religieuze opzet van het werk, maar ook door het onvermijdelijk onwerkelijke karakter van zo’n plek.
Omdat elke vorm van religie in de Sovjet Unie werd onderdrukt, was te verwachten dat het na de val van dat regiem nu vrij te beleven en uit te drukken geloof een belangrijk deel van de creativiteit van veel componisten zou worden. Van dit proces in het Zonnelied door de unieke muzikale visie van de componiste een voorbeeld in de overtreffende trap.
Het werk is doordrenkt van het thema van de zon als brenger van zowel het licht van de inspiratie als de begeleiding en het vocale gedeelte een antwoord is op een tekst van de heilige Franciscus van Assisi.
Het werk is opgedragen aan Mstislav Rostropovitch die volgens de componiste beide kanten van het zonnethema in zich verenigde. Aan de ene kant is de muziek heel eenvoudig, vergelijkbaar met gregoriaanse eenstemmige zang en aan de andere kant horen we een duidelijk stichtelijke kant door de haast onverenigbaar te noemen combinatie van cello, kamerkoor en slagwerk. Maar tenslotte scheppen de fijnzinnige frasering en de timbres met de schichtige aanwezigheid van de cello een muzikale ervaring die met niets te vergelijken is.
Zoals veel van Goebaidoelina’s oeuvre, is een bepaalde aanpassing van de waarneming nodig om volledig te kunnen opgaan in haar ongebruikelijke muziekwereld. Zowel koor als solisten hebben zich daaraan voorbeeldig ovrergegeven, maar vooral ook is David Geringas geweldig in de manier waarop hij zijn contrasterende sonoriteit weet te integreren in deze verpletterende buitenaardse zowel als menselijke wereld.
De vijfdelige Hommage aan dichteres Tsvetayeva (1984) vormt hierna een fraaie, eenvoudiger, maar heel passende aanvulling.