Glass: Concerto grosso; Concert voor vier saxofoons en orkest. Raschèr saxofoon kwartet met het Beethoven orkest, Bonn o.l.v. Dennis Russell Davies. Orange Mountain Music OMM 0042 (42’30”). 1993, 1995

Van huis uit is Glass geen symfonicus in de gewone betekenis van het woord, net zomin als bijvoorbeeld Messiaen dat was. Zelf gaf hij aan dat zijn grootschaliger orkestwerken een rol spelen omdat ze dan hopelijk op gewone concertprogramma’s verschijnen. Dat klinkt nogal manipulatief, maar is in wezen niets anders dan een beschrijving van de context van de symfonische vorm.

Glass heeft ook gezegd dat hij zich in zijn vroege werken toelegde op het uitkleden van muziek en dat hij er in beide hier opgenomen werken weer wat aan wilde toevoegen, waarbij hij soms polytonaliteit niet schuwt. Daarbij citeert hij Honegger en Villa-Lobos.

Wanner zijn principes worden losgelaten op de tot de kern teruggebrachte structuren van het concerto grosso, is het resultaat bijzonder en effectief.

Maar mooier, belangrijker ook is het concert voor vier saxofoons dat ook alleen door vier saxofoons mag worden gespeeld. Hier klinkt het in de concertvorm en blijkt het om een heel geanimeerd werk te gaan dat wel iets van Copland heeft, maar trouw blijft aan de eigen visie van Glass.

Beide werken kwamen gaaf en duidelijk op deze uitgave.