Larcher: Pianoconcert Böse Zeilen; Altvioolconcert Still; Strijkkwartet nr. 3 Madhares. Resp. Till Fellner (p), Kim Kaskashian (va) en Thomas Lachner (p) met het Münchens kamerorkest o.l.v. Dennis Russell Davies en het Diotema kwartet. ECM 476.3651 (65’57”). 2009
Larcher: IXXU. Strijkkwartetten nr. 2 Ixxu en 1 Cold farmer; My illness is the medicine I need; Mumien. Resp. Rosamunde kwartet; Andrea Lauren Brown (s), Christoph Poppen (v), Thomas Demenga (vc) en Thomas Larcher (p). ECM 476.3156 (53’47”). 2005
Helemaal onbekend zijn de werken van de Oostenrijkse componist Thomas Larcher (1963) in Nederland niet meer. Tijdens diverse concerten kon me n vluchtige indrukken van hem opdoen. Herhaald naar cd’s van zijn muziek luisteren kunnen die bestendigen.
Dan blijkt al gauw hoe deze componist de banden met het verleden niet geheel heeft verbroken, maar met zijn heel persoonlijke stijl een hoge mate aan eigenzinnigheid toont. Dat blijkt meteen in het Pianoconcert Böse Zeilen uit 2007 waarin de klankmogelijkheden van de prepared piano van Cage nog verder zijn uitgebreid met flageoletten, met allerlei soorten plakband afgeplakte snaren en rubberen wiggen, alles om zijn klankvoorstellingen nader te dienen en de relatie tussen verstand en gevoel te verdiepen, soms als knipoog in de richting van Schnittke, Kancheli en Ligeti. Till Felner maakt er wonderen van.
Hoewel zonder dergelijke kunstgrepen spreekt dat ook uit het door Kim Kashkashian meesterlijk gespeelde Altvioolconcert.
En dan zijn er de drie Strijkkwartetten. Het derde, Madhares, is geïnspireerd door een gebergte in de streek van die naam op Kreta, waar de componist nooit was, maar wel blijkbaar verkwikkend van droomde. Zo klinkt de muziek tenminste met iets van volksmuziek en zonneschijn. Daar weet het Diotima kwartet wat heel moois van te maken.
Voor de beide andere Strijkkwartetten op de tweede cd tekent het Rosamunde kwartet uit München me t ook knappe vertolkingen. My illness is the medicine I need betekent het cd debuut van de met lichte, heldere stem zingende Amerikaanse sopraan Andrea Lauren Brown die een tekst zingt uit een tijdschrift van Benetton over psychiatrische klinieken.
In Mumien wordt de indruk van verdroogde lijken gewekt door gedempte pianotonen met droge bonzen en slagwerkeffecten, het duidelijkst in het uitgesproken ritmisch tweede deel.
Met Cold farmer kan men vele kanten uit. Er zijn vlagen met volksmuziek, iets van Shostakovitch, ostinati zonder dat echt duidelijk wordt dat het met een eenzame boerderij te maken heeft. Maar we mogen aannemen deze werken ook conform de bedoelingen van de componist zijn gespeeld.