Brahms: Bach: Chaconne uit soloviool Partita nr. 2 in d BWV. 1004 (bew); Pianostukken op. 76 nr. 1-7; Rapsodieën op. 79 nr. 1 en 2; Fantasieën op. 116 nr. 1-7. Anna Vinnistskaya. Alpha ALPHA 231 (72’51”). 2015

Arte tv vertoont regelmatig reportages van het Franse pianofestival Le roque d’Anthéron en daar konden we in 2015 de grillige, maar altijd fascinerende Anna Vinnitskaya volgen in dit Brahms recital dat een paar weken daarna voor cd werd geproduceerd.

Ze begint uitdagend met de bewerking die Brahms in 1877 van de bekende Chaconne uit de tweede vioolsolopartita maakte voor de linkerhand en die een mooi alternatief is van de bekendere bewerking van Busoni. Dat in haar interpretatie de barokwereld van Bach plaats maakt voor de rijker gekleurde en nuancerijkers romantische negentiende eeuwse wereld is verklaarbaar en te verdedigen. Maar de gevoelens klinken mooi terughoudend.

In de rest van het recital wordt men herinnerd aan wat Clara Schumann zei over Brahms’ late(re) pianowerken: “Ze zijn zoals grijze parels. Ken je ze? Ze zien eruit alsof ze gesluierd zijn.” In die geest worden ze door Vinnitskaya opgepoetst en tot glanzen gebracht. De ene parel komt daarbij wat mooier aan het licht dan de andere. Zo werden meteen het Capriccio in fis op. 76/1 en het Intermezzo in As op. 76/3 samen met de Intermezzi in a op. 116/2, in E op. 116/4 en in e op. 116/5, elk van de juiste sprankelende of juist melancholieke gevoelswaarde voorzien, hoogtepunten. Ook de zo gevleugeld mogelijk klinkende Fantasieën imponeren. Slechts in de Rapsodie in b op. 79/1 en het Capriccio in d op. 116/7 had een wat meer bezonnen aanpak niet misstaan.

In elk geval schaart Vinnitskaya zich onder de grote Brahmsvertolkers, zoals Katchen (Decca 455.247-2), Lupu (Decca 417.599-2), Kovacevich (Philips 442.589-2) en Vogt (EMI 557.543-2), die andere samenstellingen op het hoogste niveau bieden.