Beethoven: Pianosonates nr. 1-10; Oorspronkelijke finale nr. 5; Presto WoO. 52. Jean-Efflam Bavouzet. Chandos CHAN 10720 (3 cd’s, 2u., 33’46”). 2011

Beethoven: Pianosonates nr. 11-21; Andante favori in F WoO. 57. Jean-Efflam Bavouzet. Chandos CHAN 10798 (3 cd’s, 3u. 37”18”). 2013

Beethoven: Pianosonates nr. 22-32. Jean-Efflam Bavouzet. Chandos CHAN 10925 (3 cd’s, 3u. 31’26”). 2015

Nu de volledige opname van Beethovens 32 pianosonates met een paar randverschijningen door Bavouzet ten einde is, lijkt het goed daaraan wat woorden te wijden. Wat opnieuw opvalt is hoe imposant de bundel werken is. Hier wordt de sonatevorm zo grondig op al zijn mogelijkheden en grenzen beoefend en beproefd als door feitelijk geen enkele componist voor en na hem. De weg die Beethoven daarmee aflegde wordt alleen aan de hand van de zestien strijkkwartetten even duidelijk.

In de vroege sonates bevalt de voordracht van Bavouzet heel goed: het klinkt helder, gracieus en Haydnesk. Ook de ‘sonatines’ op. 49 levert hij heel stijlvol af, maar de treurmars uit op. 26 was al onderkoeld en naarmate de reeks vordert, lijkt iets mechanisch in het spel door te dringen. De blijkbaar aanwezige voorkeur voor een hoge mate aan classicisme maakt, dat waar het erop aankomt poëzie en diepgang enigszins te kort komen. Het resultaat is een heel beschaafde, wat afstandelijke Beethoven opvatting. Prachtig voor wie daarop is gesteld, maar is het genoeg? Op Bavouzets structuurbesef valt niets aan te merken, op de vereiste invulling van die structuren soms wel. Soms had het best wat ruiger mogen zijn, zoals in de Hammerklavier of dichterlijker zoals in de arietta uit nr. 32. Er had net iets meer aandacht besteed mogen worden aan de substantie van deze werken.

Wat wel heel goed verzorgd is, betreft de geluidskwaliteit. Wat misschien het beste advies is: neem een paar steekproeven en vergelijk met andere hoogwaardige cycli als die van Richard Goode (Nonesuch 7559-79328-2) en Alfred Brendel II (Philips 446.909-2).