Pascal en Ami Rogé: Les Six & Satie. Auric: Prélude, Valse; Bagatellen nr. 1-5; Durey: Romance sans paroles op. 21, Pianostukken op, 7 nr. 1,2; Honegger: Sarabande. ‘Prélude’ uit Contrepoints; Milhaud: Mazurka, Scaramouche op. 165b; Poulenc: Wals, Capriccio; Tailleferre: Pastorale in D, Jeux de plain air; Satie: Parade. Onyx ONYX 4219 (70’33”). 2019

Wat een goede gedachte van het echtpaar Rogé om aan de hand van veertien werken eens aandacht te schenken aan de Groupe des Six van zesFranse componisten die aan het eind van W.O.1 in 1918 naar voren trad en sedertdien, meer uit vriendschap, dan vanwege een gemeenschappelijke esthetiek net elkaar in contact is gebleven.

De naam van de groep dankt deze aan een artikel van de criticus Henri Collet in Comedia, waarin ‘de zes’ die hun eerste gezamenlijke concert als ‘les nouveaux jeunes’ hadden georganiseerd, met de Russische Groep van vijf’ (Balakirev, Borodin, Cui, Moesorgsky en Rimsky-Korsakov), ook wel ‘Het machtige hoopje’ genoemd, werd vergeleken.

Ondanks de duidelijke verschillen in opvattingen en aspiraties kan de Franse groep door toedoen van Eric Satie, die al geestelijk vader en van de dichter Jean Cocteau die als theoreticus en manager optrad, bij haar ontstaan toch worden beschouwd als een collectief in die zin, dat de leden zich eendrachtig tegenstander verklaarden van Wagner, het impressionisme en het ‘debussysme’. De groep stond voor een Franse geest, die helder, sober en exact in al haar componenten diende te zijn.

Hoezeer de als verstikkend ervaren invloed van de Duitse romantiek in Montparnasse werd ervaren blijkt uit de hier opgenomen vierhandige pianoreacties die niet zelden in dansvorm zijn. Dat wordt besloten met Parade van Satie kan als eerbetoon gelden. Verder is het vooral ook goed om eens iets van de vrijwel vergeten Louis Durey (1888 - 1979) te horen.

De Rogé’s tonen in hun voordracht hun grote vertrouwdheid met dit repertoire, waarvoor ze ze zich enthousiast inzetten.