CD Recensies

BRAHMS: CELLOSONATES NR. 1 EN 2 E.A.

Brahms: De 2 cellosonates; Celloversie van Vioolsonate nr. 1; Bach: Arrangementen van aria’s uit de cantates nr. 33, 78 en 106. Sonia Wieder-Atherton en Imogen Cooper. RCA 88697-20187-2 (2 cd’s, 98’). 2008 

Nieuwe veelbelovende namen bij jonge cellisten komen minder frequent voor dan bij pianisten, violisten en zangers. Maar als er dan al eentje is, lijkt het goed om daar de aandacht op te vestigen. Sonia Wieder-Atherton verdient dat. Waarom?

Omdat ze – natuurlijk in volkomen harmonie met haar begeleidster – niet slechts een indrukwekkend mooie toon heeft, alle nodige stijlgevoel toont en vanzelfsprekend voor geen enkel technisch probleem terugdeinst, maar ook een verrassend groot interpretatief inzicht ten toon spreidt. De eerste sonate heeft een zachtmoedig, joviaal karakter, de tweede schuilt vol contrasten. Dat wordt hier fraai naar voren gebracht. Luister naar het allegretto quasi menuetto uit de eerste sonate ter bevestiging. In het eerste deel van de tweede sonate komt het wat griezelige karakter van de doorwerking in fis fraai naar voren en de sonore pizzicati aan het begin van het langzame delen lijken precies de klankwereld te weerspiegelen die Brahms voor oren moet hebben gestaan.

De voortreffelijke Mozart- en Schubertpianiste Cooper is evenzeer thuis in het Brahmsidioom en is zo de ideale partner.

De bewerking tot cellosonate van de eerste vioolsonate is interessant, maar overtuigt minder dan het origineel. Weer wel erg interessant zijn de bewerkingen door Kurtág van enige aria’s uit Bachcantates. Hoogtepunt hier vormt de sonatine uit Cantate nr. 106.De goed geslaagde opname vertoont wat geringe niveauwisselingen, maar is zo duidelijk dat de ademhaling van de celliste soms te duidelijk hoorbaar is. Niet zo erg als vroeger bij Casals en Maisky, maar toch. Is dit vooral een cellistenprobleem?

Wie wil vergelijken, slepe er Schiff/Oppitz (Philips), Harrell/Ashkenazy (Decca), Wispelwey/Komen (Channel) en Rostropovitch/Serkin (DG) bij.