Beethoven: Fidelio op.72. Sena Jurinac (Leonore), Jon Vickers (Florestan), Gottlob Frick (Rocco), Hans Hotter (Don Fernando), Elsie Morrison (Marzelline) en John Dobson (Jacquino) met het Ensemble van Covent Garden Londen o.l.v. Otto Klemperer. Testament SBT2 1328 (2 cd’s mono, 142’42”). 1961

Jarenlang nam de EMI opname van Beethovens enige opera in de uitvoering uit 1962 door Christa Ludwig, Jon Vickers, Gottlob Frick, Walter Berry, Franz Crass en Ingeborg Hallstein met het Philharmonia koor en –orkest onder Klemperer (EMI 567.364-2) een discografische ereplaats in. Maar hoewel in mono en ook verder wat minder goed van klank is dit een prachtig voorbeeld van de mogelijkheden en beperkingen van een zorgvuldige studioproductie tegenover een onafhankelijke theatervoorstelling.

Die voorstelling in Covent Garden kwam het eerst en liefst had de dirigent dezelfde bezetting verkozen voor de een jaar later gemaakte EMI opname, die bij nader inzien inderdaad een tamelijk de spontaniëteit en de actie in de weg staande sfeer ademt. Maar niet alleen dat. Om te beginnen acteren (spreken) de zangers in de opera op veel natuurlijker manier. Met alle bewondering voor Christa Ludwig daar als Leonore, is Sena Jurinac een gevoeliger en kwetsbaarder geliefde. Vickers is in beide gevallen een heldhaftige Florestan, ook al dreigt hij incidenteel zijn rol te sentimentaliseren. Ook de Rocco van Gottlob Frick is in de beide opnamen een rots in de branding. Een groot verschil vormt de rolbezetting van Pizarro: een en al duistere dreiging gaat uit van Hans Hotter in zijn vocale nadagen; een emotie die Walter Berry met een veel onschuldiger houding niet in huis had. De jonge gelieven Marzelline en Jacquino zijn in beide gevallen aan elkaar gewaagd.

Op essentiële punten valt zo’n vergelijking in het voordeel van de theateropvoering uit. Wie het beste geluid niet goed genoeg is, moet ook nadenken over aanschaf, maar wie Klemperer en de zijnen op hun vitaalst wil horen, moet zeker kennisnemen van deze uitgave.