Beethoven: Pianosonates nr. 5 in c op. 10/1, 8 in c op. 13 Pathétique, 13 in Es op. 27/1 Quasi una fantasia en 14 in cis op. 27/2 Mondschein; 8 Variaties over een thema van Waldstein WoO 67. Arthur en Lucas Jussen. DG 476.3864 (78’59”). 2010

Regelmatig doken de broers Jussen op in tv- (en waarschijnlijk ook) radioprogramma’s. Het ging daarbij meestal om momentopnamen waarin alleen veelbelovende muziekfragmenten te horen waren. Die wekten hoge verwachtingen. Nu werd de jongens de mogelijkheid geboden om zich bij toerbeurt in complete werken te laten horen en met de nodige durf begaven ze zich op het veelbetreden Beethovenpad. De jongere Arthur (14) neemt de sonates nr. 5 en 13 voor zijn rekening, de oudere Lucas (17) de nrs. 8 en 14. Samen vertolken zij de onbekende luchtige Waldsteinvariaties.

In hun spel horen we als het ware coach en hier co-producente Pires op de achtergrond. Het klinkend resultaat is een kraakheldere, fijnzinnige Beethoven light met nog Mozartiaanse trekken. Het leeftijdsverschil van de broers is absoluut niet hoorbaar. Beiden bewegen zich al op een heel professioneel niveau en het blijkt dat ze geen door slecht management of publiciteitzucht over de kling gejaagde wonderkinderen zijn. Gelukkig gaat het niet om een ééneiige tweeling, want er is verschil in artistiek temperament. Lucas speelt wat meer op de man af, Arthur lijkt een wat dromeriger natuur.

Uitgaande van een soort ongeschreven norm had hooguit de Pathétique wat stormachtiger gekund, maar ook het belichten van bekoorlijkheid zoals hier is een optie. Een hoogtepunt vormt het poëtische eerste deel van de Mondschein.

Belangrijker haast nog zijn de hoorbare speelvreugde en – iets waarover tegenwoordig zelden meer wordt gerept – het prachtige toucher. Een pluim ook voor (m’n oud Haags Muziekregistratiestudent Jean-Marie Geysen) die de Steinwayklank zo warmpjes op de cd kreeg. Het wachten is op verdere ontwikkelingen.