Beethoven: 9 Losse liederen; 6 Gellert Liederen op. 48; An die ferne Geliebte op. 98;  Polonaise op. 89; Fantaisie op. 88; Andante favori WoO 57. Dietrich Henschel (b) en Michael Schäfer (p). Harmomia Mundi HMC 90.1801 (78’48”). 2002

De gedachte achter dit programma is aantrekkelijk: een aantal, meest bekende liederen van Beethoven zoals ‘Adelaide’, ‘An die Hoffnung’, ‘Der Wachtelschlag’, ‘Lied aus der Ferne’, ‘Zärtliche Liebe’, ‘Selbstgespräch’ en ‘Mit einem gemalten Band’ te combineren met een drietal pianowerken, waarbij vooral de weinig opgenomen virtuoze Fantasie welkom is.

Het liedrepertoire van Beethoven is – uiteraard – voor het eerst zo volledig mogelijk recht gedaan door Fischer-Dieskau (DG 453.782-2, 463.507-2 en Testament SBT 1057). Daarna onderscheidden vooral Stephan Genz (Hyperion CDA 67055) en Matthias Goerne (Decca 475.6011) zich positief.

Bariton Dietrich Henschel die zich in een heel breed repertoire van Bach via Haydn, Benjamin, Schreker en Henze tot Berio manifesteerde, beschikt over de passende wapenrusting om dit programma met betekenis te vullen. De kern van het programma wordt gevormd door de cyclussen Gellert liederen en An die ferne Geliebte, beide bestaande uit zes liederen.

Meteen in het eerste lied, ‘An die Hoffnung’ treft hij met zijn licht fluwelen warme stem heel expressief en geconcentreerd de sfeer van lijden. ‘Adelaide’ krijgt met een fraai legato een honingzoet karakter. De WoO liederen van de jonge Beethoven klinken monter en fris, An die ferne Geliebte getuigt van een geleidelijk groeiend geloof in de trouwe wederzijdse liefde. Ook het spirituele karakter van de Gellert liederen komt mooi uit de verf.

Michael Schäfer begeleidt heel bewust overeenkomstig de aard van het wisselende gegeven. Aan zichzelf overgelaten doet hij ook prachtige dingen met de ingelaste pianowerken.