Boulez: Notations; Structures pour 2 pianos – Livre II; ….explosante-fixe…. Pierre-Laurent Aimard, Florent Boffard (p), Sophie Cherrier, Emmanuelle Ophèle en Pierre-André Vallade (fl) met het Ensemble Intercontemporain o.l.v. Pierre Boulez. DG 445.833-2 (69’53”). 1993/4

Om het even of hij zo’n omschrijving zou waarderen, maar met …. Explosante-fixe ….heeft Boulez gewild of ongewild een van de beste twintigste eeuwse fluitconcerten geschreven, waarschijnlijk zelfs een der beste ooit. Met zijn 36’43” uitvoeringsduur is het tevens de langste en een van de meest veelomvattende partituren van de componist. Hdet werk ontstond in de periode 1991/3.

Dit behoort meteen ook tot de meest melodieuze en lyrische stukken van de componist wat al na 1’50” blijkt. Het deelt een voorkeur voor regelmatige patronen met latere werken als Messagesquisse en Répons, maarde zorg en aandacht zijn verder primair gericht op de mogelijkheid om de natuurlijke klank met elektronische middelen te verrijken.

Daarbij gaat het niet om geluidseffecten of vreemde klanken, maar om subtiele aanvullingen op de toonhoogte en de toonkleur wanneer de fluitsolo en de beide satellieten gedachten uitwisselen met het ensemble en de elektronica in een muziek die op een voor Boulez nogal unieke, heel boeiende manier wisselt tussen turbulentie en dichterlijke beschouwelijkheid. De vertolking onder het kritisch toeziend oog en –horend oor van de meester zelf, heeft definitief karakter.

Nauwelijks minder geslaagd klinken beide andere werken. In de twaalf deeltjes uit Notations onthult de jongere componist zijn bewondering voor Debussy, Bartók en Stravinsky, in het tweede zijn volledige, zo oorspronkelijke compositorische gaven. Voor de volledige twee banden van Structures moeten we nog altijd terecht bij de broers Kontarsky (Wergo CD 6011-2), maar in de tweede band doen Aimard en Boffard eigenlijk niet voor hen onder in een pakkende realisatie vol mooie uitersten van energie en ingetogenheid.