Brahms: Pianoconcert nr. 2 in  op. 83. Maurizio Pollini met de Staatskapel Dresden o.l.v. Christian Thielemann. DG 479.2384 (46’59”). 2013

In sommige gevallen, zoals hier, kun je jezelf in gemoede afvragen wat de meerwaarde is van een nieuwe opname van dit pianoconcert dat Pollini al zo goed in 1976  in Wenen (DG 419.471-2) en later in 1995 Berlijn in beide gevallen met Claudio Abbado (afzonderlijk op DG 453.505-2, samen met het concert nr. 1 op DG 457.837-2) vastlegde? Qua opnamekwaliteit was de Weense versie wat beter, want natuurlijker klinkend, geslaagder dan de erg direct klinkende Berlijnse. Naar de klank gerekend is de Dresdense uitgave wonderwel geslaagd, maar ondanks wat nieuwe inzichten is de uitvoering zeker niet mooier of interessanter. Of Thielemann te autoritair optrad?

Als het dan al Pollini moet zijn, kies dan voor Wenen. Maar wanneer het om Brahms gaat horen we bij Freire/Chailly (Decca 475.7637) zonder meer rakere vertolkingen, net als bij de oudere opname van Gilels en Jochum (DG 447.446-2) en ook bij Buchbinder en Harnoncourt (Warner 2564-60707-2).