Beethoven: Symfonie nr. 2 in D op. 36; Schubert: Symfonie nr. 8 in b D. 759 Onvoltooide; Wagner: Siegried Idyll. Europees kamerorkest c.q. Weens filharmonisch orkest o.l.v. Claudio Abbado, Audite AUDITE 95.627 (77’44”). 1988, 1978, 1988.

Zoals te verwachten is dit een eerste echt nieuwe opname uit de omroep-, festival-, orkestarchieven die na de dood van Abbado 15 januari 2014 is verschenen. Waarschijnlijk en hopelijk volgt meer, zeker wanneer het gaat om nog door de dirigent voor publicatie vrijgegeven materiaal zoals hier.

Echt nieuw voor hem is de Siegfried Idyll die een onthullend idiomatische verklanking krijgt door een juiste tempokeuze, goed gedoseerde rubati, prachtig uitgewerkte blazerspartijen (hoorns!) en plotselinge blijken van passie. Hoe volgzaam het Europees kamerorkest hier in 1988 was.

De oudste opname, uit het nog oude Kunsthaus in Luzern, is van Schubers Onvoltooide. Niet identiek dus met de DG opname uit 1987 (DG 423.655-2). Opvallend hier zijn de steeds gematigde tempi en de herhaling in het eerste deel (die in de latere opname ontbreekt). In Abbado’s handen krijgt het werk een markant tragisch gehalte met een zweem geheimzinnigheid. Echt bijzonder dus.

Ook Beethovens symfonie is net als de Wagner nieuw, van 25 augustus 1988 toen de dirigent ter herdenking van het vijftigjarig bestaan van het Luzern Festival precies het programma van Toscanini uit 1938 met het COE herhaalde. Lenig, spiritueel, vrij lichtvoetig en steeds prachtig gefraseerd. De opname biedt geen summum aan detail en dynamisch contrast, het publiek is minimaal hoorbaar en gelukkig is het applaus weggelaten. Net weer verrassend anders dan zijn opnamen met het Weens- (DG 423.364-2) en Berlijns filharmonisch orkest (DG 477.5864). Zaalregistraties plegen nu eenmaal iets extra’s te hebben, als alles goed gaat.

Geen Abbado bewonderaar zal deze cd willen missen. Luzern schijnt meer van deze verrassingen in petto te hebben.