Neave trio: French moments. Roussel: Pianotrio in Es op. 2; Debussy: Pianotrio in G; Fauré: Pianotrio in d op. 20, Neave trio. Chandos CHAN 10996 (70’08”). 2017

Mogelijk omdat het zo’n vroeg werk uit zijn oeuvre is, maakt het Pianotrio van Roussel een wat ongelijkmatige indruk, al begint het werk mooi verbeeldingsvol in de strijkers totdat de vleugel het hoofdthema aankondigt. Maar het lijkt of hij soms wat onzeker is wat hij met de instrumenten moet doen en dat leidt tot vaagheden. De finale lukte het beste en de episodische aanpak van het uit Anna Williams (v), Mikhail Veselov (vc) en Eri Nakamura (p) bestaande Neave trio lukt het goed meer samenhang en sfeer in de muziek te brengen met een gepassioneerde uitvoering.

Het Pianotrio van Debussy uit 1882 is ook een jeugdwerk, waarover hij zelf opmerkte: ‘heel wat noten, samen met veel genegenheid, aangeboden aan zijn (piano)leraar monsieur Émile Durand door zijn leerling’ en werd gepubliceerd als Premier trio hoewel het bij hen]m - net als bij het Strijkkwartet - het enige in zijn soort bleef. Het is een mooie compositie met een balletmatig scherzo en een fraaie cellomelodie in de finale die uitzicht biedt op wat gaat komen. 

Het ware meesterwerk hier is echter het heel organische Pianotrio van de oude Fauré.

Het Neave trio geeft nauwgezette, gave vertolkingen van dit drietal werken die hooguit wat aan de koele kant zijn, maar wel sprankelen, zeker Debussy, en bij vlagen een mooi donkere intensiteit hebben. Renaud Capuçon, Edgard Moreau en Bertrand Chamayou brengen wel iets meer warme goed in het trio van Debussy (Erato 2957-73960-2), terwijl van het Pianotrio van Fauré een minstens zo mooie opname bestaat van het Trio Karénine (Mirare MIR 376).