MADER EN PAPANDREOPOULOS: LILITH EN LULU

Andreas Mader en Cristos Papandreopoulos: Lilith en Lulu. 7 Mountains 7MNTN 015 (63’42”). 2018

Je moet er maar op komen om voor je debuut cd twee overspelige femmes fatales - de ene bijbels mythisch, de andere twintigste eeuws - als thema te kiezen voor je cd debuut. Maar dat is precies wat de (intussen ex?) studenten - de Oostenrijkse saxofonist Andreas Mader en de Griekse pianist Cristos Papandreopoulos deden nadat ze met hun in 2016 gestarte duo tijdens concoursen en op festivals in de prijzen waren gevallen.

Het vijfdelige Lilith van William Bolcom uit 1984 shildert achtereenvolgens  ’The female demon’, ’Succuba’, ‘Will’o the wisp’, ‘Child stealer’ en ’Night dance’; Daar bestaat een oudere opname uit 1990 van met Laura Hunter en Brian Connely (Crystal CD 6).

Van de 3 Nocturnes van Nadir Vassena voeren ze slechts het eerste tweetal uit, compleet zijn ze te vinden bij Andrea Formenti en Tomas Dratva ((Jecklin JS 302-2) uit 1994.

Van de 4 Stukken op. 5 van Alban Berg ken ik alleen de klarinetversie, maar de vertaling naar saxofoon ligt voor de hand. ‘Lied der Lulu’ en ‘Variationen’ uit de orkestrale Lulu suite doen het, intiemer gemaakt, gemaakt goed in de nieuwe vorm en het in opdracht geschreven echt pakkende Portrait of Lilith van Sam David Wamper vormt een goede aanvulling op deze karakterstudies.

Het is een programma met zowel technisch als expressief veeleisende muziek waarmee Mader en Papandreopoulos met hun knappe, verleidelijke, soms sinistere spel een in sierlijke letters op perkament gedrukt brevet van bekwaamheid verdienen.

Of het tweetal ook werken als Aubade van Franco Cesarini, Atanos van John Wolf Brenan, Portrait van Jacques Wildberger en Tra que e la van Andreas Pflüger, The nature of this whirling wheel van Rodney Rogers, de Impromptu’s van Paul Cooper, Jeu de chat van Arthur Gottschalk en Shu gath manna van Steven Galante op zijn repertoire heeft?