Flemming, Renée: Bel canto. Bellini: La sonnambula: Ah! Se una volta sola… Ah! Non credea mirarti..Ah! non giunge uman pensiero; Il pirata: Introduzione… Ah! s’io potessi dissipar la rubi…Coi somiso d’innocenza… Oh sole! Ti vela di tenebre oscure; Donizetti: Maria Padilla: Abbramici: ..Il più tenero suon d ‘arpa morende.. Ah! Non sai quai prestigio si cela; Lucrezia Borgi: M’odi, ah m’odi, io non t’imploro… Figlio.. Figlio… Ola qualcuno… Era desso il figlio mio; Rossini: Arrmida: D’amor al dolce impero… Gli augei tra fronde e fronde;… La fresca eta sen fugge… Ah! Si, godete amanti; Semiramide: Introduzione… Bel raggio lusingher… Dolce pensiero dui queli ‘istante. Met het koor van de Maggio musicale Fiorentino en het St. Luke’s orkest o.l.v. Patrick Summers. Decca 467.101-2 (71’46”). 1999
Fleming, Renée: Opera aria’s van Bellini (Norma), Bizet (Carmen), Catalani (Wally), Cilea (Adriana Lecouvreur), Gounod (Roméo et Juliette), Leoncavallo (I pagliacci), Massenet (Manon), Puccini (Gianni Schicchi, Madama Butterfly, La Bohème, Turandot) en Verdi (I vespri Siciliani). Met de London voices en het Londens filharmonisch orkest o.l.v. Charles Mackerras. Decca 467.049-2 (65’). 1999
Bewonderend luistert men op de eerste cd naar deze echte bel canto krachttoeren van de Amerikaanse. Ze beschikt over een prachtstem en bekoort oppervlakkig beschouwd op het hoogste niveau. Totdat men nar inhoud, naar drama gaat zoeken en moet vaststellen dat het allemaal inderdaad wel erg in schoonheid dreigt te smoren. Naar een echt italianatà zoekt men vergeefs. Het klinkt allemaal te vrijblijvend, teveel met een soft-focus karakter, zonder strakke vocale lijnen, zonder suggestie van achterliggende emoties, zoals bij een Callas. Heel mooi dus, maar niet optimaal.
De tweede cd wekt meer twijfels. In Leoncavallo’s Pagliacci aria’s overtuigt ze honderd procent als Nedda, ook haar Adriana in Cilea’s Adriana Lecouvreur wekt een heel positieve indruk en de aria uit Catalani’s La Wally is voorbeeldig, de rest kan er goed mee door maar de vier Puccini- en de twee Verdi aria’s stellen ronduit teleur. Een gemengd geheel dus, dat niet zonder meer kan worden aanbevolen.