Gould, Glenn: The alchemist. Documentaire van Bruno Monsaingeon met gesprekken en pianowerken van Bach, Berg, Byrd, Gould, Gibbons, Schönberg, Scriabin, Wagner en Webern. EMI 490.127-9 (157’, 4:3, geluid 2.0 mono, regio 0). 1974

Het Gould materiaal lijkt bijna onuitputtelijk, maar blijft fascinerend (voor sommigen ergerlijk). De status van de Canadese pianist heeft niet alleen legendarische, maar ook ironische trekken en hier lijkt hij onbedoeld  op weg naar een nieuwe, narcistische status. Het programma is half om half discussie en pianospel. Bekende Gould thema’s – zijn afkeer van openbare optredens, zijn hedonische levensstijl, zijn lievelingscomponist Gibbons, zijn verdere voorliefde voor Bizet en Sibelius, de noodzak dat goede muziek om technische assistentie vraagt wil deze overleven – komen aan de orde. Zelfs de eenvoudigste vragen ontlokken hem een stortvloed aan woorden. Heel intelligent, zeker, maar het maakt langzamerhand ook een enigszins gevriesdroogde indruk en getuigt van weinig relativeringsvermogen. Op echt gevoel voor humor is de pianist ook nauwelijks te betrappen. Maar, toegegeven, hij zet zich wel overtuigend in voor de deels zeldzame werken die hij speelt. Daaronder zijn eigen ‘So you want to write a fugue’.