Benjamin: Written on skin; Duet. Christopher Purves, Barbara Hannigan, Bejun Mehta, Victoria Simmonds, Allan Clayton, Rebecca Jo Loeb met het Ensemble van Covent Garden Londen o.l.v. George Benjamin c.q. Pierre Laurent Aimard met het Mahler kamerorkest o.l.v. George Benjamin. Opus Arte OA 1125 D (dvd, 1u.42’34”). 2012
Deze tragische opera uit 2011 verhaalt op basis van een troubadourlied met kannibalisme, seks en moord als ingrediënten over een veertiende eeuwse rijke grootgrondbezitter (de protector), zijn plichtsgetrouwe, verwaarloosde, ongeletterde vrouw Agnès, de enige die bij haar naam wordt genoemd, en de jongeman (de troubadour) die opdraaft om een hagiografie van die beschermheer te schrijven en die daarbij de schijnbaar vreedzame façade omver gooit. Een variant van dit verhaal komt ook in Boccaccio’s Decamerone voor.
Het libretto van Martin Crimp is heel suggestief en getuigt van een ‘kille fascinatie voor menselijk rampen’ om de onderlinge door jaloezie gekenmerkte relaties naar voren te brengen. De handelingen van de hoofdpersonen worden door een trio engelen van zuur hedendaags commentaar op bijvoorbeeld vlieghavens en parkeerterreinen voorzien. Daarbij valt op dat de dramatis personae zichzelf op afstand beschouwen door toevoegingen als ‘zegt de vrouw’ en ‘zegt de jongen’. Veel sympathie verdient het stel niet.
De handeling bezit vaart en heeft een indringend karakter. Waar de beschermheer, Christopher Purves consequent bot en onbegrijpend is, doet countertenor Bejun Mehta, die ook de rol van de eerste engel vertolkt, zich beurtelings als lefgozer en kinderlijk voor en begint Barbara Hannigan als Agnès als zwakke, seksueel onderdrukte en gekwelde vrouw om zich daarna geleidelijk assertiever te tonen. Ook van de zangers worden zo heel tegengestelde emoties verwacht. Het drama krijgt naar verwachting een tragisch slot: de landeigenaar vermoordt de jongeman, dwingt zijn vrouw om diens hart op te eten voordat ze zelfmoord pleegt
De nodige vindingrijkheid kan Benjamin niet worden ontzegd. Kleurig en briljant klinkt zijn muziek die heden en verleden, tonaal en atonaal, teerheid en agressie fraai gestalte geeft.
Louter waardering is er wel voor de realisatie. De zangers zijn meer dan goed tegen hun taak opgewassen. Dat Barbara Hannigan onder hen met stip de uitblinkster is met haar enorme gamma aan emoties en kleuren zal nauwelijks verwondering wekken.
Aan het begin van het werk krijgen we een glasharmonica in beeld; het is een van de instrumenten die Benjamin naast de viola da gamba toepast om het middeleeuwse decor te verrijken. Daarna zien we in de regie van Katie Mitchell een decor met een helder verlichte zaal in het kasteel van de beschermheer met verder steriele kamers en een stenen trap.
De beeldregie is heel goed, de geluidsregie iets minder omdat de stemmen ten opzichte van het orkest wat te prominent klinken.
Duet voor piano en orkest uit 2008 is een nogal povere toegift.