Rameau: Les Indes galantes. Danielle de Niese (Hébé), João Fernandes (Bellone), Valérie Gabail (amour), Nicolas Cavallier (Osman), Anna Maria Panzarella (Emiliie), Paul Agnew (Valère), Nathan Berg (Huascar/Ali), Patricia Petibon (Zina), Nicolas Rivenq (Adario), Jaël Azzaretti (Phani), François Piolimo (Don Carlos) e.a. met Les arts florissants o.l.v. William Christie. Opus Arte OA 0923 D (2 dvd’s, beeld 16:9, stereo en DTS 5.0, regio 0; 244’). 2003
Les Indes galantes was Rameau’s eerste opéra-ballet. Hij voltooide het in 1735 en het werd meteen in de Académie royale in Parijs opgevoerd. Opéra-ballet bestaat gewoonlijk uit een proloog plus iets tussen de drie en vijf entrées of aktes. Er was nauwelijks sprake van een doorlopende handeling, maar de onderwerpen waren meestal wel verbonden door een achterliggend thema dat in de titel werd aangeduid.
Dat is ook hier het geval. Het bewuste thema wordt gevormd door de destijdse hang naar het exotische en onbekende. Na de proloog volgen vier entrées: ‘Le Turc généreux’, ‘Les Incas du Pérou’, ‘Les fleurs’ en ‘Les sauvages’ met in drie daarvan Europeanen op exotische plaatsen met een allerminst minderwaardige cultuur
In de proloog zien we net alleen bepruikte dansers in achttiende eeuwse kostuums, maar ook een wandelende minaret en een kudde bisons. Net ongeveer als in Mozarts Entführung wordt Osman (Nicolas Cavallier) in ‘Le Turc généreux’ een barbaar genoemd (hier door Emilie (Anna Maria Panzarella), maar hij verleent haar wel de vrijheid als ze is verenigd met haar minnaar Valère (Paul Agnew). In ‘Les sauvages’ breekt Zima (Patricia Petibon) met haar Franse en Spaanse huwelijkspretendenten om zich in de armen te storten van de edele wilde Adario (Nicolas Rivenq). In ‘Les fleurs’ overwinnen twee koppels hun problemen voordat ze zich in een bloemen festijn storten.
De hele enscenering is een feest voor het oog en het oor. Aan hoogtepunten geen gebrek. Bijvoorbeeld Agnew met ‘Hâtez-vous de vous embarquer’, Nathan Berg als de schurkachtige Huascar in ‘Les Incas’ en de prachtige vredespijp dans met Patricia Petibon en Nicolas Rivenq.
William Christie nam dit werk met andere solisten al eens voor cd op in Arles in 1991 (HMC 90.1367/9). Deze ‘live’ videoproductie ontstond in september 2003 in de Parijse Opéra Garnier in de regie van Andrei Serban en met Thomas Grimm als video regisseur. Hier is het geheel voortreffelijk, zonder kunstgrepen en afleidingsmanoeuvres stijlvol in beeld gebracht.
En dan zijn daar de extra’s, zoals repetitiefragmenten met Petibon en Rivenq, iets over Provençaalse dansen, een bijdrage onder de titel ‘Swinging Rameau’, kunstenaarsportretten en een documentaire analyse van Reiner Moritz. Het begeleidende boekje geeft goede toelichtingen, maar helaas ontbreekt het wel weer aan de gezongen teksten. Wie de Rameausmaak te pakken heeft, moet ook Les paladins (Opus Arte OA 0938D) en Platée (TDK DV-OPPLT) eens proberen.