Rachmaninov: Pianoconcert nr. 2 in c op. 18; Tchaikovsky: De storm in f op. 18; Stravinsky: De vuurvogel, suite 1919. Hélène Grimaud met het Luzern festival orkest o.l.v. Claudio Abbado. DG 073-453-0 (dvd 85’), 2008

Onder de titel A Russian night is dit een concertreportage van het hele concert op 22 augustus 2008 tijdens het Luzern festival. Het gaat om een coproductie van het Festival en EuroArts die al vaker te zien was op een van de aan ‘klassiek’ gewijde tv zenders Mezzo, Arte en mogelijk Brava. Het voordeel van de dvd is dat deze de muziek behoorlijk onverdund, dus met een redelijk dynamisch bereik laat horen in vergelijking met die tv zenders die de dynamiek bijna zo plat als een dubbeltje maken.

Curieus aan dit programma met Russische muziek is vooral Tchaikovsky’s bijna 25 minuten vergende symfonische fantasie De storm uit 1873 naar Shakespeare (en dus niet de vroegere Ouverture op. 76 bij het stuk van Ostrovsky uit 1864). Het is goed dat stuk eens te horen in zo’n optimale, toegewijde realisatie.

Maar de aandacht zal begrijpelijk genoeg meer uitgaan naar het optreden van Grimaud in Rachmaninovs Tweede pianoconcert dat we sinds 2000 van baar vooral kennen dankzij de cd opname Teldec 8573-84376-2 met Ashkenazy als meevoelend dirigent (de versie op Brillant Classics is slechts deel van een cassette met 5 cd’s 92117, dus onaantrekkelijker).

Verwacht van Grimaud geen grootse laatromantische gebaren. Haar spel is aan de koele kant, maar geeft blijk van een verfijnde gevoeligheid in de manier waarop ze het ene na het andere thema met onderhuids verlangen en bitterzoete intensiteit vult. OP volkomen ongemaniereerde wijze is ze een betrouwbare gids die de essentie van dit werk op haar manier bepaalt. Een heel pakkend moment is de terugkeer van het tweede thema in het slotdeel. Orkestrale details komen in de sympathieke begeleiding fraai uit de verf. De balans van de geluidsopname doet de pianiste mogelijk iets tekort; meestal werkt het omgekeerd.

Tot slot Stravinsky’s Vuurvogelsuite 1919, die Abbadovolgers al sinds 1972 kennen van DG 415.854-2 met het Londens symfonie orkest. Opnieuw als heel idiomatische verklanking voorgeschoteld hier. Niets op aan te merken, want wat een voortreffelijk orkest is dit.