Rossini: Il viaggio a Reims. Irma Guigolachvili, Anna Kiknadze, Larissa Youdina, Vladislav Ouspensi, Anastasia Belyaeva, Edouard Tsanga e.a. met het Ensemble van het Mariinsky theater St. Petersburg o.l.v. Valey Gergiev. Opus Arte OA 0967 D (dvd 2u. 15’). 2005
Rossini: Il viaggio a Reims. Elena de la Merced, Maria Bayo, Mariola Cantanero, Paula Rasmussen, Enzo Dara, Simor Orfila, Angel Odena, Nicola Uklivieri e.a. met het Ensemble van het Liceu theater Barcelona o.l.v. Jesús López-Cobos. TDK DVUS-OPVAR, ArtHaus 107.135 (dvd, 2u.44’). 2003
In 1825 flanste Rossini snel zijn overduidelijk satirische Il viaggio a Reims in elkaar voor de kroning van Karel X in Parijs. De handeling gaat over een stel hoge pieten dat in Reims wacht op de koetsen die hen naar de hoofdstad zullen brengen. Die rijtuigen laten op zich wachten en dus besluiten die gasten om zelf maar vast een feestje te bouwen. Dat lukt de Roemeense Corinna, de Poolse Melibea, de Italiaanse contessa di Folleville, de Tiroolse Cortese, de Franse cavalier Belfiore, de Russische graaf Libenskof, de Engelse lord Sidney, de Duitse baron Trombonok, de Spaanse Don Alvaro en een aantal anderen heel goed.
In de laatste twintig minuten van deze opera geeft ieder van he nog blijk van zijn eigen muzikale achtergrond, dus de Engelsman zingt ‘God save the king’, de Spanjaard zingt op flamencoritme enzovoorts. De Russische generaal en een Spaanse grande worden verliefd op een Poolse weduwe, een gravin is ontroostbaar omdat haar hoedendoos zoek is, er is een opschepperige Duitser, een Roemeense dichteres die met harpbegeleiding uit eigen werk voordraagt, wat de Engelsman doet uitbarsten in een aandoenlijke aria.
Tot besluit vormen de tien belangrijkste figuren met een groepje van vier kleinere rollen een fraai ensemble dat knap de laatste tien minuten van het werk afrondt. Dat Rossini in de haast grote brokken van dit werk liet terugkeren in Le comte Ory zij terloops vermeld.
In de Russische, in samenwerking met het Parijse Théâtre Châtelet gemaakte opvoering van Gergiev heeft regisseur Alain Maratrat die de handeling naar de jaren dertig vorige eeuw verplaatst, het orkest een plaats gegeven op het podium en bewegen de onbekende jonge zangers van de zangacademie van het Mariinsky theater zich ook tussen het publiek. Er wordt enthousiast en geestig, deels voortreffelijk gezongen. Positief vallen vooral Vladislav Ouspensi (Trombonon), Anastasia Belayeva (Cortese) en Edouard Tsanga (Sindley) op. Het orkest luistert dat alles geanimeerd op. De aankleding is ook heel stijlvol.
Sergi Babel, de regisseur van de Spaanse opvoering, verplaatste de handeling naar de late negentiende eeuw, waardoor deze gelukkig niet minder wordt. Aan geestige vondsten ontbreekt het niet: de dirigent komt in badmantel op en betreedt de orkestbak alsof hij gaat zwemmen.
Verder kan deze opvoering bogen op een uitstekende bezetting. Het beste op dreef zijn Kenneth Tarver als Libenskof en Paula Rasmussen als als Melibea. Dat de Duitser Tombonok uitgerekend ‘Deutschland über alles’ aanheft, zal niet iedereen bevallen, zelfs al is het spottend bedoeld. Jesús Lopéz-Cobos leidt de uitvoering met vaste hand en weet een goede balans te vinden tussen lyriek en opbruisend.
Ook dat tijdens de slotaria van Corinna op het zwarte achterdoek een politiek statement wordt afgegeven in de vorm van dia projecties van militaire taferelen, mensen achter prikkeldraad, Picasso’s ‘Guernica’, Stalin, Hitler, vluchtende kinderen in Laos, prinses Di en George Bush en andere zal niet van ieders gading zijn.
Het is moeilijk een eindoordeel uit te spreken over de kwaliteiten van beide uitgaven omdat zoveel factoren in het geding zijn, maar tenslotte ligt de Russische versie met een neuslengte voor.
Maar in wezen het beste is nog altijd de cd opname van Abbado uit 1984 als gevolg van de na jaren vergetelheid gegeven opvoering tijdens het Pesaro Festival (DG 415.498-2, 3 cd’s).