Verdi: Stiffelio. Luciano Ganci (t., Stiffelio), Maria Katzarava (s., Lina), Francesco Landolfi (b., graaf Stankar), Giovanni Sala (bs., Raffaele), Emanuele Cordaro (b., Jorg), Blagoj Nacoski (t., Federico di Frengel) en Cecilia Bernini (ms., Dorotea) met koor en orkest van het Muziektheater Bologna o.l.v. Guillermo García Calvo. Naxos 2.110590 (dvd 1u.59’). 2017

In 1850 ging Verdi’s opera Stiffelio, later wel hertiteld als Guglielmo Wellingrode op een libretto van Piave over een charismatische dominee wies leven in misere dreigt te vervallen bij de ontdekking dat zijn vrouw Lina een buitenechtelijke verhouding heeft. Toen Verdi aan het werk begon, wist hij dat hij problemen zou krijgen met de censuur. Een opera over een overspelige vrouw, nota bene de echtgenote van een dominee, werd niet zo maar geaccepteerd, zeker niet omdat deze zich in de negentiende eeuw afspeelt. Geen wonder dat Verdi een uitweg zocht en vond met een aanpassing: Stiffelio werd de kruisridden Aroldo en Stiffelio verdween letterlijk van het toneel totdat hij daarop aan het eind van de twintigste eeuw terugkeerde. Een sterk werk is het niet, maar het is wel de moeite van het aanzien en aanhoren waard.

Het werk begint sterk omdat iedereen zijn zegje mag doen. De handeling speelt zich af in een streng gelovige gemeenschap en de nogal fanatieke dominee is verscheurd tussen zijn wereldse dorst naar wraak en zijn religieuze plicht tot vergeving  als hij de ontrouw van zijn eega ontdekt. Zij Lina, een soort Desdemona, is ook en gespleten figuur, die enerzijds wereldse lusten heeft en anderzijds graag trouw aan haar man wil blijven, maar uiteindelljk nogal passief is. 

Dit morele drama is fraai in scène gezet door Graham Vick en de bezetting is een goede, al komen we geen beroemde namen tegen, zoals op de dvd’s van James Levine (DG 073-428-8), Downes (Opus Arte OA R 3103 D) en Andrea Battistoni (C Major 72300-8).

Luciano Ganci klint goed in de titelrol en heeft behoorlijk wat charisma. De fraaie, lyrische Lina van Maria Katzarava ontroert, Giovanni Sala is een deelnemende collega van de dominee en Francesco Landolfi toont zich een nogal indrukwekkende, boosaardige Stankar. Ook de overige rollen zijn naar behoren bezet. Deze homogene realisatie is vooral stek door zijn concentratie op de dramatische situaties en heeft het prijsvoordeel aan zijn kant.