Mini Vergelijkingen

BARBER: ADAGIO VOOR STRIJKORKEST

BARBER: ADAGIO VOOR STRIJKORKEST 

 


Ook Barber behoort tot de componisten wier roem voornamelijk op één werk is gebaseerd: het onmiskenbaar heel mooie Adagio voor strijkorkest. Het stuk was oorspronkelijk bedoeld als langzaam deel voor zijn strijkkwartet uit 1936.

 

Twee jaar later arrangeerde hij het voor strijkorkest en met behulp van Toscanini nestelde het werk zich hecht in de Amerikaanse psyche. Met zijn langzaam opbloeiende melodische lijnen, zijn adempauzen en zijn algemene sfeer van weemoed valt niet moeilijk in te zien dat het deeltje een status als 20e eeuws klassiek werk verwierf. Ideaal ook als gebruiksmuziek bij treurige gelegenheden. Mogelijk werd het in die rol voor het eerst gebruikt tijdens de radio uitzending bij de begrafenis van president Roosevelt. Later keerde het onder andere terug gedurende de catharsis in Oliver Stone’s film Platoon en de herdenkingen van de slachtoffers van de terroristische aanslag in New York 11 september 2001. Tamelijk ongelukkig is dit Adagio de andere interessante werken van Barber – zijn vioolconcert, Knoxville summer of 1915 en de liederen bijvoorbeeld – gaan overschaduwen. Het meest voor de hand liggend is het om dit Adagio te combineren met andere werken van Barber, zoals dat onder andere door Levi (Telarc CD 80250), Saraste (Virgin 759.565-2), Alsop (Naxos 8.55088) en Slatkin (EMI 574.287-2) is gedaan.