Adams: Road movies; Hallelujah Junction; China gates; American berserk; Phrygian gates. Resp. Leila Josefowicz (v) en John Novacek (p), Nicolas Hodges (p) en Rolf Hind (p). Nonesuch 7559-79699-2 (68’08”). 2003
Road Movies, het werk waaraan deze uitgave zijn titel ontleent, is een werk voor viool en piano uit 1995 voor viool en piano. Het bestaat uit 3 delen ‘Relaxed Groove’ (4’47”), ‘Meditative’ (5’34”) en ‘40% swing’ (4’53”). Het middendeel is een kalme overweging waarin een broze nevel van lege kwarten en kwinten iets van een bluesachtig deuntje heeft. In de beide hoekdelen heeft de componist getracht om de koortsachtige energie van bluegrass gefiedel te vangen, maar het is ondankbaar voor de traditionele viool omdat de harmoniek te sober is en de steeds herhaalde motieven in zestienden tegenover de borrelende pianoklanken te saai zijn en niet goed mengen.
In het werk worden pittige thema’s met een waarschijnlijk folkloristische achtergrond in elkaar en weer uit elkaar geschoven. Leila Josefewicz en John Novacek weten de ritmische kronkelwegen goed te volgen en dat de violiste in het langzame deel haar toon bewust wat ruw maakt, is een verdienste.
De overige weken voor 2 en 1 piano die deels niet eerder waren vastgelegd, geven een aardig beeld van de vroegere ontwikkeling van de componist. Dateert Hallelujah Junction nog uit midden jaren negentig, China Gates en Phrygian Gates zijn stukken uit 1977 toen Adams als meester van het arpeggio was geboeid door het gedrag van oceaangolven.
Het meest recente werk hier, American berserk, is uit 2001 en hoogst oorspronkelijk en bedachtzaam, haast het beste is in dit optreden feitelijk een hoogtepunt.
We kennen Adams nauwelijks als componist van solo- en kamermuziek en dat is een reden temeer om deze cd te koesteren. Over alle uitvoeringen niets dan goeds gelukkig. Nicholas Hodges weet de verwachte verbazing te wekken in een mooi ademende verklanking van China Gates en Rolf Hinds is heel helder en subtiel in Phrygian gates en weert de spanning er goed in te houden in het relatief lange eerste deel.
De overgang naar American berserk is groot. Zoals de titel suggereert, hebben we te maken met een manisch stuk dat iets weg heeft van de Études van Ligeti. Hodges maakt er het best mogelijke van. In Hallelujah Junction voegt Hind zich bij hem in een naar het blijkt geweldig werk voor twee piano/s. Het begint met een klokjesachtig deel en wordt gevolgd door een haast traditioneel brokje romantiek.