CD Recensies

ADAMS: DHARMA AT BIG SUR, THE; MY FATHER KNEW CHARLES IVES

Adams: The dharma at Big Sur; My father knew Charles Ives. Resp. Tracy Silverman (ev) en Bill Houghton (tr) met het BBC symfonie orkest o.l.v. John Adams. Nonesuch 7559-79857-2 (2 cd’s, 53’42”). 2004/6

 

Of Adams’ vader werkelijk Charles Ives kende? Adams junior heeft in elk geval met Ives gemeen dat ze beiden uit New England stammen en dat hij een soort geestelijke verwantschap met zijn oudere collega bezit in zoverre hij ook soms een gazza ladra (stelende ekster) mentaliteit bezit wat de omgang met andermans bronmateriaal betreft.

Zo begint Adams meestal met een trompetsolo wanneer hij een associatie met Ives wil aangaan. In Ives The wound dresser en On the transmigration of souls stelt Ives’ trompet een ‘Unanswered question’ , maar bij Adams lijkt het in My father knew Charles Ives (2003) eerder dat met een camera wordt ingezoomd op een Ivesachtig landschap beneden in het dal. Een brass band marcheert langs en ook het ‘valse’ laatste akkoord uit Ives’ Symfonie nr. 2 flitst langs.

Het is wat lastig te omschrijven wat Adams precies bedoelde omdat het resultaat enigszins tussen twee stoelen valt. De ene met een rechtstreeks citaat, de andere met een constructivistische toespeling, als op een gedeconstrueerde ansichtkaart.

In The dharma at Big Sur, ook uit 2003, speelde Adams in op een andere klankwereld en ging  hij te rade bij Jack Kerouac en Lou Harrison. Bij de laatstgenoemde pikte hij ideeën op over ongetempereerde stemming waarvoor hij prachtig een elektrische viool als solo instrument in een pseudo vioolconcert kon gebruiken. Violist Tracy Silverman weet al improviserend raad met het ‘folksy’ materiaal en helpt aanzienlijk mee om het werk te laten klinken als wereldmuziek op hoog niveau. Vooral het begindeel is erg mooi in een sensuele eb en vloed werking vol argumentatie tussen solist en orkest. Het tweede deel komt als een stormachtige catharsis totdat voor Adams kenmerkende gongklanken het slot vol innerlijke rust aankondigen. 

Merkwaardig is hooguit dat twee werken die elk afzonderlijk zo’n 26’54’ duren elk op één cd werden ondergebracht.