Andriessen, L.: Bells for Haarlem; Passeggiata in tram in America e ritorno; Letter from Cathy; La Passione. Cristina Zavalloni (ms), Monica Germino (v) met Boston Modern Orchestra Project o.l.v. Gil Rose. BMOP Sound 1011 (55’34”). 2007
Bells for Haarlem uit 2002 is een kort, zes minuten durend stuk dat tingelend en beierend als een carillon heel goed de titel uitdrukt met behulp van diverse keyboards, inclusief een synthesizer die kerkklokken imiteert.
De componist had altijd al een voorkeur voor zangeressen die thuis zijn in zeer diverse muziekstijlen en –werelden. Het schoolvoorbeeld was natuurlijk Cathy Berberian die hij jarenlang op de piano begeleidde. Verder werkte hij samen met jazzzangeres Astrid Seriese in M is for Men, Music and Mozart; Met de bij voorkeur improviserende Greetje Bijma maakte hij Nadir & Zenet.
Hier is de beurt aan de lichtelijk hese Italiaanse mezzo Cristina Zavalloni die thuis is op klassiek- en jazz gebied en zoals hier blijkt ook in zingzeggerij. Zij inspireerde Andriessen om te beginnen tot Passeggiata in tram in America e ritorno en vervolgens tot de liederencyclus La Passione voor solosopraan en soloviool van Louis Andriessen die in 2002 in Londen in première ging, is een mooi voorbeeld van de geleidelijk van scanderend reciterende naar meer conventioneel lyrischer en expressiever stijl van de componist. De tekst is uit de Canti Orfici uit oorlogsjaar 1914 van de krankzinnige, sinistere Italiaanse dichter Dino Campana (1885-1932) waarin surrealistische, diabolische hallucinaties de boventoon voeren. Vage herinneringen aan Baudelaire worden gewekt.
Bij Letter from Cathy ging de componist eenvoudig uit van een volledig geciteerde brief van Cathy Berberian aan hemzelf. Een best logische keuze omdat na Cathy ook Cristina in staat blijkt om met een muzikaal plooibare mentaliteit grenzen binnen vocale stijlen te slechten.
Naast de vocale partijen fungeert violiste Monica Germino als een bescheiden, maar belangrijke donkere schaduw die nu eens de ritmische contouren van de vocale muzieklijnen volgt en dan weer soms spectaculaire eigen initiatieven neemt. Heel mooi en verbeeldingsvol als toegewijde muze gedaan. Ook voor het aandeel van het in eigentijdse muziek gespecialiseerde Boston Modern Orchestra Project onder Gil Rose kwijt zich goed van zijn taak.