Arriaga: Ouverture Los esclavos felices; Herminie; Ouverture op. 20; Aria uit de opera Médée; Symphonie á grand orchestra in d. Berit Norbakken Solset (s) met het BBC filharmonisch orkest o.l.v. Juanjo Mena. Chandos CHAN 20077 (68’09”). 2018
De heel begaafde componist Juan Crisóstomo de Arriaga (1806-1826) had om bekend te worden de pech dat hij veel te jong overleed en dat hij in Spanje werd geboren. Spanje, dat eeuwenlang geen grote rol speelde in het Europese muziekleven, niet alleen omdat het aan de rand van dit werelddeel ligt en de Pyreneeën als natuurlijke barrière heeft, maar ook omdat het zich op vorstelijk gezag geheel van Noord-Europa afsloot.
Arriaga kon zich aan dat lot onttrekken omdat hij even bij Fétis in Parijs kon studeren.
Daarna uitte hij zich vooral heel bijzonder in zijn Strijkkwartetten. Maar hier leren we hem kennen in andere hoedanigheden. De Ouverture Los esclavos felices is het enige dat van deze opera over is. Het werk heeft pikante thema’s, klinkt origineel en charmant. Net als de de wat minder oorspronkelijke Ouverture op. 20 ontstond deze waarschijnlijk nog in Bilbao, voordat Arriaga naar Parijs ging.
Herminie is een Cantate in twee taferelen uit de Parijse periode. In de eerste zitten een recitatief en een aria, in de tweede twee van beide. Berit Norbakken Solset zingt dat alles gevoelig en heel mooi. Voor de vrij korte aria uit Médée moet ze een grimmiger toon aanslaan. Medea was tenslotte niet de aardigste figuur in de Griekse mythologie.
De Symphonie á grand orchestra is de enige overlevende symfonie van Arriaga. Het blijkt om een vrij conventioneel werk te gaan. Mena gebruikt hiervoor een goede uitgave die door Christophe Rousset is verzorgd en zorgt in een rustige, weloverwogen uitvoering voor een paar sprankelende momenten. Iets meer opwinding in de snelle delen had geen kwaad gekund.
Maar Mackerras (Hyperion CDA 66800) vervalt in het andere uiterste en jakkert door het werk heen. Cassutto (Naxos 8.557207) en Savall (Alia Vox ADE 035) liggen beter op koers. Maar Mena brengt zoveel licht en schaduw aan in Arriaga’s muziek, dat juist ook voor zijn opname veel te zeggen valt.