Alkan: Symfonie voor pianosolo (van 12 Études in mineur toonaarden op. 39 nr. 4-7); Concert voor pianosolo op. 39. Paul Wee. BIS SACD 2465 (78’31”). 2019

Goed van de Australische pianist Paul Wee dat hij twee van de belangrijkste werken van Charles-Valentin Alkan (née Morhange) op één cd samen uitbrengt. Alkan (1813 - 1888) moet een van de grootste Franse pianovirtuozen zijn geweest. Na een reeks teleurstellingen trok hij zich terug uit het openbare leven, raakte vergeten totdat in de jaren zestig hernieuwde belangstelling voor hem ontstond. Raymond Lewenthal was in 1966 waarschijnlijk de eerste die werken van hem opnam (RCA 9026-63310-2).

In 1857 schreef Alkan de epische Douze études dans tous les tons mineur waaruit hij het ‘allegro moderato’ in c, de ‘marche funèbre in f’, het ‘menuet’ in bes en het ‘presto’ in es koos voor zijn Symfonie voor solo piano en de nrs. 8 ‘allegro assai’ in gis, 9 ‘adagio in cis’ en 10 ‘allegretto alla barbaresca’ in fis voor het Concert voor solopiano. Stukken waarin hij de mogelijkheden van de piano aftast.

Het is goed en logisch dat al deze delen hier logisch zijn bijeengebracht. Wee speelt een zeer virtuoze, licht romantische, maar ook duidelijk assertieve, soms nogal felle Alkan en maakt de muziek opwindend. Misschien in nog wat sterkere mate dan Vincenzo Maltempo (Toccata TOCC037) en Hamelin (Hyperion CDA 67218).

Paul Wee, die zijn piano-opleiding in de V.S. aan de Manhattan School of Music in New York genoot, maar in Oxford ook rechten studeerde en in die functie als advocaat optreedt, toont zich inderdaad een meesterlijk pleitbezorger voor Alkan op wat nota bene zijn cd debuut is.