Alkan: Symfonie voor solopiano op. 39 nr. 4-7; Concert voor solopiano op. 39 nr. 8-10. Paul Wee. BIS SACD 2465 (78’32”). 2019

Charles-Valentin Alkan (1813 - 1888) die volgens een apocrief verhaal als vrome Jood omkwam toen hij op de hoogste plank van de boekenkast de Talmud wilde pakken en deze omviel en hem verpletterde, begon als pianistisch wonderkind. In Parijs was hij bevriend met Chopin en Liszt. Maar hij was schuw, had podiumvrees en raakte van streek nadat hij de haast diabolische kunst van Liszt hoorde. Het stond zijn bekendheid in de weg. Niettemin heeft hij een oeuvre nagelaten dat diepe indruk maakt, te beginnen bij Busoni en Sorabji.

De Symfonie voor solopiano uit 1857 is niet anders dan de delen nr. 4-7 uit de Douze études dans tous les tons mineurs en het Concert voor solopiano is met de nummers 8-10 daarop een logische aanvulling. Van die twaalf Études bestaan opnamen van Roland Smith (Appian APR 7031) uit 1977. 

Ook Bernard Ringeisen (Naxos 8.555495), Jack Gibbons (ASV CDDCS 227) Marc-André Hamelin (Hyperion CDA 67218) en Stephanie McCallum (ABC 476.5335) maakten een opname van dezelfde combinatie als die waaraan de Australische pianist Paul Wee zich nu waagt. In ieder geval is hij het best opgenomen het stel.

Hij speelt alsof hij een danser is die naar gewichtloosheid streeft en neemt de technisch lastige barricaden met schijnbaar gemak, zodat hij ook aandacht kan geven aan de poëtische aspecten van de muziek. Vooral Hamelin heeft er een geduchte concurrent bij gekregen.