Auber: La muette de Portici. Diego Torre (t., Masaniello Fischer), Oscar de la Torre (t., Alphonse), Angelika Ruzzafante (s., Elvira) en Wiard Witholt (b., Pietro) met het Ensemble van het Theater Anhalt/Dessau o.l.v. Antony Hermus. CPO 777.694 (2 cd’s, 2u., 15’09’). 2011

Om twee redenen is de zelden meer gehoorde opera La muette de Portici in vijf aktes van Auber uit 1828, die ook bekend is als Masaniello van betekenis. In de eerste plaats was het de eerste Franse Grand Opéra en in de tweede plaats was een opvoering in 1830 in Brussel de aanleiding voor Zuid Nederlandse nationalisten het signaal om een revolutie te beginnen die tot de Tiendaagse Veldtocht leidde en daarna tot de onafhankelijkheid van België.

De librettisten Eugène Scribe en Germain Delavigne baseerden hun verhaal op het leven van een historisch personage: de eenvoudige Napolitaanse visser Tommaso Aniello ‘Masaniello’ die ooit in Napels  een opstand leidde. Omdat Scribe het slachtoffer van censuur was en daardoor politiek gevoelige thema’s moest weglaten uit zijn oorspronkelijke tekst, blijven de politieke en sociale redenen waarom Masaniello die opstand tegen de Spaanse overheersers begon onbelicht. 

In de opera blijkt dat hij vooral nijdig is omdat zijn doofstomme zus Fenella is verleid door Alphonse, de zoon van de Spaanse vicekoning. Hoewel Masaniello’s verontwaardiging terecht is, heeft hij een hekel aan geweld en wordt in dat gevoel versterkt wanneer hij Elvira, de onberispelijke echtgenote van Alphonse ontmoet; zij is namelijk het slachtoffer van beide strijdende partijen. Masaniello’s fanatieke plaatsvervanger Pietro staat echter een openlijke strijd voor met dramatische gevolgen voor iedereen.  

Geen wonder dat deze opera gevoelens van verontwaardiging en kameraadschap opriep waarmee iedereen voor zichzelf kon invullen waarom hij kwaad was op de overheid.

Van deze opera bestaat één eerdere opname van Thomas Fulton (EMI 575.257-2), maar die uitvoering was al te verfijnd. Antony Hermus zorgt voor meer opwinding die een hoogtepunt bereikt in de strijd tussen Diego  Torre’s klaroenheldere Masaniello en Wiard Witholds gevaarlijk verleidelijke Pietro/Angelika Ruzzafante is een accurate, maar wat koele Elvira en ook Oscar de la Torre is een goede, aarzelende, onverbeterlijke Alphonse. Zo ontstond een heel redelijke, maar niet echt geweldig geslaagde uitvoering.