Allegri: Miserere; Lassus: Missa super ‘Bell’Amfitrit’ altera’; Palestrina: Motet Veni sponsa Christi; Missa ‘Veni sponsa Christi’. St. John’s College koor Cambridge o.l.v. George Guest. Classics for pleasure 575.560-2 (65’27”). 1990

Het verhaal van Mozart is bekend: nadat hij Allegri’s Miserere in de Sixtijnse kapel had gehoord en het werk niet ter inzage kreeg, heeft hij het uit zijn geheugen genoteerd. Van dit negenstemmige, bijna een kwartier durende koorwerk bestaat al langer een prachtige opname van het concurrerende Engelse King’s College koor uit Cambridge (Decca 466.373-2) die net iets de voorkeur verdient omdat de anonieme jongenssopraan hier wat onzuiverder zingt dan in die versie. Maar verder alle waardering.

De Amfitrit uit de Mis van Orlando Lassus is niet alleen een mythologische zeegodin en echtgenote van Poseidon in de Griekse oudheid, maar ook de bijnaam van Venetië. De componist eerder haar met een heel geschakeerde, complexe, niet overbekende mis die bijzonder fraai, haast te mooi, want niet optimaal met Latijnse felheid wordt gezongen.

Ook de Mis van Palestrina, hier met het bijbehorende Motet ten gehore gebracht, behoort tot de minder bekende werken. Elk van de zeven misdelen wordt met geringe variaties door hetzelfde idee ingeleid en eindigt met tweemaal een prachtig ‘Agnus Dei’, de tweede met een extra tenorpartij. Alle lof voor de onderhavige mooi welsprekende vertolking van een werk dat soberder van aard is dan de zwieriger Venetiaanse mis van Lassus.