Alnæs: Pianoconcert op. 27; Sinding: Pianoconcert in Des op.6. Piers Lane met het Bergen filharmonisch orkest o.l.v. Andrew Litton. Hyperion CDA 67555 (65’07”). 2005

De Noorse componist Eyvind Alnæs (1872-1932), organist van huis uit, werd vooral bekend met zijn vele liederen die de helft van zijn oeuvre uitmaken. Dat zijn charmante karakterstukjes. Van groter wezenlijk belang is zijn Pianoconcert, dat al is het een sterk eclectisch werk nogal spectaculair van opzet is. Het begeleidende orkest is fors bezet met acht hoorns, zes trombones, vier trompetten en 2 tuba’s, maar ze worden zelden massaal ingezet. De melodiek van het werk is aantrekkelijk en uitgesproken romantisch. Zelfs de treurmars die het lento middendeel uitmaakt, heeft weinig treurigs en finale is heel vrolijk van aard.

Dat Christian Sinding (1856-1941) substantiëler werken schreef dan het bekende Frühlingsrauschen, toont het Pianoconcert aan. Het bezit minder of zelfs nauwelijks de nationale trekken van Grieg en Svendsen. Het concert behoort tot de vrij vroege werken: het werd in 1896 geschreven, vier jaar na het bekendere pianokwintet op. 5 (Pihtipudas kwintet, Edition Abseits EDA 007-2).

Wel bewerkte Sinding de solopartij nog tweemaal, in 1890 en 1901. Al mogen de muzikale gedachten niet veeltallig en rijk zijn, het stuk vergt wel een heel virtuoze solist. Dat is Lane gelukkig en met zijn geïnspireerde begeleiders maakt hij het best mogelijke van beide werken.