Adams: The gospel according to the other Mary. Kelley O’Connor (ms), Tamara Mumford (a), Russell Thomas (t), Daniel Brubeck, Brian Cummings met het Los Angeles master chorale en het Los Angeles filharmonisch orkest o.l.v. Gustavo Dudamel. DG 479.2243 (2u. 13’01”). 2013

Een aantal gelukkigen heeft dit werk al tijdens het Holland Festival 2013 gehoord en er staat een stukje over in de rubriek Fonografie Muziek, maar hier is het dan als herhaalbare muziekconserve.

Peter Sellars baseerde zich voor de tekst ook niet alleen op bijbelse bronnen, maar introduceert oorspronkelijke teksten van een heel divers, bont gezelschap dat bestaat uit Doris Day, Rosario Castellanos, June Jordan, Louise Erdrich en Primo Levi. Samen vormen deze deels dichterlijke-, deels prozateksten een bonte collage.

Maria komt hieruit naar voren als suïcidaal en Magda Magdalena als verantwoordelijk, kalm, maar overbelast. De personen worden wel vrij nauwkeurig geschetst, beginnend met Maria’s nacht in de gevangenis en een opsomming van Maria Magdalena’s welzijnswerk. Maar al gauw gaat het werk dan meanderen. De personen blijven wat te abstract, tonen te weinig emoties. Daardoor valt het groots bedoelde werk enigszins tussen twee stoelen in dramaturgisch opzicht. Erg geslaagd is wel het slot waar Maria in Jezus na de wederopstanding een tuinman meent te herkennen (Johannes 20:11-16).

Opvallend is dat Jezus zelf geheel ontbreekt in dit oratorium, hij wordt alleen her en der geciteerd. De centrale figuur is hier Maria Magdalena (Kelley O’Connor) met een veeleisende mezzopartij, de zus van Martha (Tamara Mumford) met een donkere alt. Wie we verder wel ontmoeten is Lazarus (Russell Thomas) die door Jezus uit de dood is gewekt en die aan het eind van de eerste akte uitblinkt met een gedicht van Primo Levi. Verder is er een drietal countertenoren actief. Al deze solisten voldoen meer dan goed. Het koor heeft een rol in de massascènes.

In het orkest speelt het cimbalom, dat we eerder uit de Hongaarse muziek dan uit die van het Midden Oosten kennen een opmerkelijke rol, net als de dulcimer.

Dat Adams voortreffelijk weet te orkestreren, blijkt ook hier, met name in de tussenspelen. Dudamel die het werk ten doop hield, heeft het geheel stevig in de greep en zorgt voor een geladen uitvoering.

Zoals meestal bij Adams gaat het om een ambitieuze compositie. De vraag is hoe goed deze tegen de tand des tijds bestand is wanneer de aanvankelijke sensatie wat wegebt.

Of we het werk ook nog op dvd tegenkomen in de scenische variant?