Zwilich: Vioolconcert; Rituals. Pamela Frank (v), het Nexus-Iris kamerorkest met het Omroeporkest Saarbrücken o.l.v. Michael Stern. Naxos 8.559268 (52’04”). 2004

Zoals Michel van der Aa helemaal aan het begin van het componistenalfabet komt, verschijnt de Amerikaanse componist Ellen Taaffe Zwilicht (1939) helemaal aan het slot. Ze was leerling van Erno von Dohnanyi en won  in 1982 een Pulitzerprijs met haar eerste symfonie, waarna het San Francisco symfonie orkest meteen bij haar de tweede symfonie in bestelling gaf. Deze is uit 1985 en is als ;cellosymfonie; opgenomen door het Louisville orkest onder leiding van Leighton Smith (Louisville LCD 002).

Maar hier, op deze goedkope uitgave krijgen we twee werken voorgezet, die een goede introductie tot haar werk vormen, zeker het vioolconcert dat door Pamela Frank in première werd gebracht en dat een waar liefdeslied voor de viool is omdat de lyriek daaruit heel aansprekend is. Zwilich was zelf violiste in het American symfonie orkest en weet ook hoge technische en virtuoze eisen te stellen. Maar de warme lange melodieën waarin ook de nodige intensiteit schuilt, treffen het meest.

Hret langzame deel is een soort overpeinzing in nieuwe vorm over de beginnoten van de beroemde solo chaconne van Bach. Voor het nodige contrast zorgen de hoekdelen, zeker de wat ruige, maar in wezen heel plezierige finale.

Hierna laat Rituals uit 2003 een minder diepe indruk na. Het eerste deel, ‘Invocantation’ heeft een ritueel karakter, het tweede ‘Ambulation’ is dat weer speelser met een belangrijk aandeel voor de houtblazers.Hier speelt de extra slagwerkgroep een dominante rol, maar het mooist is het opwindende derde deel ‘Remembrances’ met ook weer een beduidende inbreng van slagwerk.

In beide werken verdienen de vertolkingen alle waardering.