Zemlinsky: Eine florentinische Tragödie op. 16; A. Mahler: 6 Orkestliederen. Albert Dohmen (Guido Bardi), Heinz Kruse (Simone) en Iris Vermillion (Bianca) met het Concertgebouworkest o.l.v. Riccardo Chailly. Decca 455.112-2 (70’33). 1996

Zemlinsky: Eine florentinische Tragödie op. 16. David Kuebler (Guido Bardi), Donnie Ray Albert (Simone), Deborah Voigt (Bianca) met het Keuls filharmonisch orkest o.l.v. James Conlon. EMI 556.472-2 (55’43”). 1997

Eine florentinische Tragödie op basis van het toneelstuk van Oscar Wilde is een pakkend, weinig opvrolijkend werk met een heel weelderige orkestratie die hoge eisen stelt aan de uitvoerenden, maar evenzeer aan de opnametechnici. Daarin worden overspel, moord en seksuele lust tot een eenheid gesmeed. Bianca, de echtgenote van Simone, een koopman uit Florence pleegt overspel met Guido en als Simone thuiskomt treft hij het tweetal gelieven aan, begrijpt langzaam wat gaande is en na een kat en muis spel met Guido daagt hij deze uit voor een duel en doodt hem.

Medio jaren tachtig verscheen al een ‘live’ opname van het werk onder Gerd Albrecht (Schwann); ook bij de EMI uitgave gaat het om een zaalregistratie. De bezetting van Conlon is een redelijk goede, al klinkt Voigt niet bijster beminnelijk met haar letterlijk en figuurlijk harde stem. Maar de dirigent zorgt voor elektriserende momenten naarmate de spanning stijgt. Toch overtuigt het geheel niet echt.

Waarschijnlijk komt het werk via een met zorg gemaakte studio opname ook beter tot zijn recht dan ooit in het theater mogelijk is. Gelukkig is bij de Amsterdamse registratie aan alle essentiële voorwaarden voldaan: drie voortreffelijke solisten, een geweldig orkest, een dirigent die weet waar het om gaat, een mooi klinkende zaal en een opnameteam dat de juiste prioriteiten heeft. Het resultaat is overweldigend en uniek. Vooral het mezzotimbre van Vermillion treft aangenaam in de eigenlijk voor een sopraan bestemde rol van Bianca. Kruse is een heroïsche tenor als Guido, Dohmen een krachtige, gevaarlijke Simone. Waarmee dit de voorlopig mooiste opname van het werk is.

De door de broers Matthews georkestreerde 6 orkestliederen van Alma Mahler zijn een nuttig extra, vooral omdat ze nergens anders in deze vorm voorhanden zijn en niet tot de bekende cycli behoren.