Wilde: The cellist of Sarajevo. ‘Totentanz: ethische Reinigung’, ‘Totenglocke‘ en ‘Notturno’ uit Suite Cry, Bosnia Herzegovina; The cellist of Sarajevo op. 12; Strijkkwartet nr. 1; Pianotrio. Jacqueline Shave (v), Robert Irvine (vc) Simon Smith (p) en Red Note ensemble. Delphian DCD 34179 (2 cd’s, 1u. 24’28”). 2015
Steven Galloway schreef in 2008 het boek The cellist of Sarajevo (Atlantic Books). Daarin staat het verhaal van een cellist uit de hoofdstad van Bosnië die begin jaren negentig aan het raam zit en het Adagio van Albinoni speelt. Buiten staat een rij mensen om brood te kopen. Seconden later ontploft een granaat op de markt en al die mensen worden gedood. De cellist staat de hele dag en nacht aan zijn venster. Na 23 uur gaat hij met zijn cello naar buiten, zet zijn stoel in de krater en speelt weer dat Adagio. Tweeëntwintig dagen land, elke dag voor één slachtoffer.
De Britse componist en pianist David Wilde (1935) die bij Nadia Boulanger en Franz Reizenstein studeerde en die in Bosnië was tijdens die oorlog om cultuurschatten te redden, liet zich mogelijk mee door dit literaire gegeven inspireren.
Velen in Nederland hebben ook een trauma van de Bosnische oorlog (1992/5) en zullen met de componist kunnen meevoelen.
In het eerste deel van de voor viool en piano geschreven suite Cry, Bosnia Herzegovina klinkt heel geagiteerd met korrelige vioolklanken en bedwelmde pianoklanken. Dit deel gaat over in een koortsachtige dodendans waarin een referentie aan het dies irae niet ontbreekt. Het derde deel houdt het midden tussen iets van Messiaens Quatuor pour la fin du temps en Crumbs Black angels.
Het ontroerendst is echter de klacht Een gebed voor Bosnië die weer voor viool en piano is.
Yo-Yo Ma wijdde zich eerder in 1998 aan de cellosolo The cellist of Serajevo, een lamento in rondovorm op. 12, een zeven minuten durende solo (Sony SK 61739).
Het strijkkwartet en het pianotrio tonen Wilde in normalen doen en geven blijk van zijn vakmanschap. Voor alle vertolkers past lof voor hun engagement en competentie.