Weber: Vioolsonates in F. Op. 10/1 J. 99, in G op. 10/2, J. 100 in D op. 10/3 J.101, in Es op. 10/4 J.102, in F op. 10/5 J. 103;in C op. 10/6 J. 104 Pianokwartet in Bes op. 8 J. 76. Isabelle Faust (v), Alexander Melnikov (p), Boris Faust (va) en Wolfgang Emanuel Schmidt (vc). Harmonia Mundi HMC 90.2108 (70’11”). 2011

Dit is een van de aardigste cd’s van Isabelle Faust en ze besteedt deze aan onbekend, maar bijzonder welkom kamermuziekrepertoire van Weber. Het pianokwartet van de 22-jarige componist is uit 1809. Muziekuitgaverij Nägeli weigerde het te publiceren omdat het ‘vol nagebootste bizarre Beethoveneffecten zat’, maar het jaar daarop gaf Simrock het wel dankbaar uit.

Het jaar daarop gaf hij ook de zes Vioolsonates uit. Deze waren gecomponeerd op verzoek van Johann Anton André die op zoek was naar wat korte werken met een niet al te hoge moeilijkheidsgraad voor amateurgebruik. Weber aanvaardde de opdracht met tegenzin en tot slot gaf André ze niet eens uit.

Dus ontfermde Simrock ze ook weer als ‘sonates voor fortepiano met obbligato viool’ 

Ook het Pianokwartet is uit 1809 en het is gevormd naar klassieke voorbeelden, maar vertoont in het langzame deel duidelijk een expressie die vooruitloopt op Webers opera’s terwijl de pianopartij al iets van die uit het veel latere Konzertstück heeft. Een vrij hoge mate aan oorspronkelijkheid valt de componist niet te ontzeggen.

Met Melnikov aan een Lagrassa fortepiano uit rond 1815 en Faust op haar mooie Stradivarius worden de sonates rank en lenig, waar nodig ook exuberant of juist teergevoelig uitgevoerd. In het pianokwartet voegen Fausts altviool spelende broer Boris en cellist Schmidt zich eendrachtig bij hen.

Hier blijkt dat onder de ruim driehonderd werken van Weber nog heel wat het ontdekken waard is.

Van het Pianokwartet bestaat nog een andere heel mooie opname van het Gaudier ensemble (Hyperion CDA 67464). Die is gecombineerd met het Klarinetkwintet en het Trio voor piano, fluit en cello en alleen al daarom ook de moeite waard.