Weill: Symfonieën nr. 1 en 2; Suite uit Lady in the dark (6 gedeelten). Bournemouth symfonie orkest o.l.v. Marin Alsop. Naxos 8.557481 (74’02”). 2004
Kurt Weill kreeg als veelbelovend talent uit Dessau een beurs om bij Humperdinck te gaan studeren. Na zijn afstuderen werd hij post-doctoraal student bij Busoni. Weills vroegrijpe muzikale vermogens werden al snel ontdekt en waar hij later vooral bekend werd om zijn werken voor muziektheater, schreef hij op 21-jarige leeftijd in 1921 al zijn Symfonie nr. 1 die bestaat uit één geheel met duidelijk gescheiden onderdelen van 26’50” Het is een vrij hoekig werk dat wel heel mooie melodieën voor de strijkers bevat; interpuncties van koper en slagwerk brengen dissonant leven in de brouwerij. Iets is al wel te horen van de de vaak cynische latere werken. Een werk waarmee de componist zijn persoonlijk belang aankondigde.
De Symfonie nr. 2 uit 1934 is driedelig en kreeg in oktober dat jaar zijn première van het Concertgebouworkest onder Bruno Walter, die het werk wat later ook in New York introduceerde. Het werk zit structureel stevig in elkaar en is heel boeiend georkestreerd. Prokofiev en Shostakovitch zouden er eer mee hebben ingelegd. Kern van het werk is het langzame deel met een groots ritmisch gebaar van het hele orkest, gevolgd door een prachtige trombonesolo. De symfonie heeft een uitgesproken ritmisch karakter, maar lijkt ook wat duister en geladen met (verwachte) doem. Geen wonder, want de muziek van Weill was net ‘entartet’ verklaard en hij moest uitwijken naar de V.S.
Robert Russell Bennett maakt een zesdelige ‘symfonische nocturne’ uit de Broadway show Lady in the dark (1941). Ook dit heel andere genre vindt een begripvolle vertolkster in Marin Alsop en het Engelse orkest. De serieuze symfonieën worden met vastbeslotenheid en grote nauwkeurigheid uitgevoerd, het luchtiger werk met veel speelplezier en gratie.
Handig is het om de beide enige symfonieën zo optimaal vertolkt bijeen te hebben. Sommige andere opnamen blijven nog wel de moeite van het aanhoren waard. Jansons (EMI 565.573-2) bijvoorbeeld met ook de tweede symfonie, het Vioolconcert en een suite uit Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny.