Wolf-Ferrari: Vioolconcert in D op. 26; Serenade voor strijkorkest in Es. Ulf Hoelscher met het Omroeporkest Frankfurt o.l.v. Alun Francis. CPO 999.271-2 (61’40”). 1994

Wolf-Ferrari: Vioolconcert in D op. 26; Serenade voor strijkorkest. Laura Marzadori met het Stedelijk orkest Ferrara o.l.v. Marco Zuccarini. Tactus TC 872303 (60’39”). 2012

Paganini: Vioolconcert nr. 1 in D op. 6; Wolf-Ferrari: Vioolconcert in D op. 26. Francesca Dego met het Birmingham symfonie orkest o.l.v. Daniele Rustioni. DG 481.6381 (76’38’). 2017

Ermanno Wolf-Ferrari (1876-1948) schreef zijn Vioolconcert in 1943 voor de jonge, briljante Amerikaanse virtuoze Guila Bustabo (1916-2002) die een komeetachtige start had en op wie de componist blijkbaar heel verliefd was. Het tweede deel, Romance, is waarschijnlijk daarom duidelijk een zestien minuten lang liefdeslied. In het eerste deel is een citaat te vinden uit Die lustige Witwe van Lehár. En het derde deel is een heel virtuoos Improvviso.

Het waren moeilijke tijden, maar daarvan is in dit werk niets te bespeuren. Om te beginnen staat het net als de bekende concerten van Beethoven, Brahms en Tchaikovsky in D-groot en had gezien stijl, kleur en vorm ook een eeuw eerder kunnen zijn bedacht. In dit werk kunnen we met enige fantasie Brahms, Bruch, Saint-Saëns langs horen komen en in de verte Vieuxtemps, Sibelius en zelfs Mozart waarnemen.

Bustabo hield het concert  7 januari 1944 in München, waar Wolf-Ferrari woonde, ten doop. Ze herhaalde het in april dat jaar met Mengelberg in Parijs. Omdat ze gedurende de oorlogsjaren met Mengelberg en de Nazigezinde dirigent Oswald Kabasta samenwerkte werd ze meteen na de oorlog in Parijs gearresteerd en aan een de-nazificatie programma onderworpen. Ze nam het werk in 1971 nog wel op op met het Münchens filharmonisch orkest o.l.v. Rudolf Kempe (Classical Record ACR 37).

Het heeft niet aan goede opnamen van het Vioolconcert ontbroken. Alle drie de bovengenoemde solisten tonen zich vrijwel gelijkwaardige pleitbezorgers voor dit werk maar beide jonge dames Marzadori en Dego die in het langzame deel de grootste charme ontplooien en zo wat welsprekender zijn. Verder is het een kwestie waarvoor men kiest: de Serenade van Wolf-Ferrari, een veel vroeger werk uit 1894 met een luchtig, warmbloedig karakter, geënt op modellen van Mendelssohn en Rheinberger tot in de fugatische finale toe. Of voor het Vioolconcert nr. 1 van Paganini. Dego speelt dat met de vereiste virtuositeit en warmte zonder nadrukkelijke show en gebruikt de cadens van Émile Sauret. Dat Dego zo vertrouwd is met het idioom van Paganini, is niet zo verwonderlijk. Haar cd debuut was in 2012 gewijd aan diens 24 Caprices (DG 481.0025).