Wagner Siegfried. Simon O’Neill (t., Siegfried), David Cangelosi (t., Mime), Matthias Goerne (b., Wanderer), Werner van Mechelen (bs., Alberich), Falk Struckmann (b., Fafner), Valentina Farcas (s., Waldvogel), Deborah Humble (ms., Erda) en Heidi Melton (s., Brünnhilde) met het Hong Kong filharmonisch orkest o.l.v. Jaap van Zweden. Naxos 8.550413/6 (4 cd’s,  4u. 01’58”). 2017  

De gecompliceerde inhoud van Wagner van Wagners Ring tetralogie is onmogelijk in een paar woorden samen te vatten, al kwam de grapjas die zei: “dit is wat gebeurt als je de hypotheekschuld niet afbetaalt’ een eind in de richting. 

Na zijn bewonderenswaardige Rheingold (Naxos 8.660374/5) en Walküre (Naxos 8.660394/7) is Jaap van Zweden nu tot Siegfried gevorderd. Onmiddellijk blijkt dat hier het hoge niveau van de vorige concertopnamen is gehandhaafd.

Het haast onverwacht goede, echte Wagneriaanse spel van het   me wat Duitse musici aangevulde filharmonisch orkest uit Hong Kong legt de basis voor een gespannen, doorleefde verklanking waarvan het karakter meteen al in het voorspel wordt bepaald. en dat nog eens extra wordt aangewakkerd in de hoogtepunten uit de rest van het werk.

Vergeleken met de vorige uitgaven is de rolbezetting wel iets gewijzigd. Simon O’Neill is nieuw in de titelrol. Misschien is zijn stem wat aan de kleine kant, maar hij zingt waardoor het iets aan bravour ontbreekt, maar hij zingt met animo en mooi zuiver zoals dat past voor een jonge held.

De Mime van David Cangelosi is vertrouwd en geweldig goed als karakteruitbeelding. Matthias Goerne, inmiddels Wodan-af is dramatisch overtuigender als Wanderer, Werner van Mechelen toont zich een stoere, maar niet erg bittere Alberich en Falk Struckmann had, mooi zingend, best iets meer dreiging mogen uitstralen in zijn gegrom tegen Siegfried.

Zoals dat hoort is Valentina Farcas een mooi lyrische Waldvogel die haar tekst zorgvuldig afwikkelt. Ook de Erda van Deborah Humble klinkt goed op een paar momenten in het laag na en Heidi Melton, van Sieglinde tot Brünnhilde gepromoveerd voldoet heel redelijk, maar had wat meer dramatiek mogen tonen.

Bewonderenswaardig ook is de greep die Van Zweden op de structuur en de orkestratie van dit werk heeft. De architectuur staat als een paleis.

De paar genoemde kleine minpuntjes valleen in het niet bij deze grootse prestatie als geheel waarin de som der delen groter is dan het geheel. Vergelijkingen met andere, vaak alleen in compleet Ring verband verkrijgbare opnamen van Solti, Barenboim, Levine en Haenchen hebben nog weinig zin. Eerst maar eens afwachten hoe Götterdämmerung wordt. De goede opnamekwaliteit en de aantrekkelijke prijs leveren Naxos een voordeel op.