Weiss: The Dresden manuscript. Sonates voor 2 luiten in A, C, Bes en D. Robert Barto en Karl-Ernst Schröder met Gaetano Navillo (vc). Glossa GCD C80024 (64’11). 1998

Als tijdgenoot van Bach behoorde de virtuoze luitspeler Silvius Leopold Weiss (1687-1750) tot de meest virtuoze instrumentalisten uit zijn tijd. Hij had een vaste baan aan het hof in Dresden, maar had ook de mogelijkheid om concertreizen door Europa te maken, ontmoette Corelli en de Scarlatti’s in Italië en Quantz en Graun in Praag.

On 1739 was hij in Leipzig waar Bach zijn Vioolsonate in A BWV, 1025 voor hem bewerkte. De kern van zijn oeuvre wordt gevormd door een groot aantal suites en sonates waarvan er 34 in manuscript zijn bewaard in Dresden en Londen.

De Canadees Robert Barto, met een achtergrond bij de Schola cantorum Basiliensis, maakte eerder op een goed gerestaureerde oude luit opnamen van de volledige sololuitwerken (Naxos 553.773, 8.553988, 8.554350, 8.554.557, 8.554833, 8.555722, 8.570109, 8.570551, 8.572219, 8.572.680) en speelt - indachtig de uitspraak van Wim Kan: wat is mooier dan één viool? Twee violen! - samen met Karl Ernst Schröder een opname van de even zo inventieve dubbelsonates. 

Ontbrekende partijen moesten worden gereconstrueerd. In de Sonate in Bes voegt cellist Navillo zich bij de luitspelers. In die sonate horen we ook de door Weiss zelf bedachte 13-snarige luit. Deze opname verscheen eerder bij Symphonia als SY 98159 en op Pan Classics 10238 in 1998 maar het is goed om deze nu in optima forma terug te zien (en te horen), want iets vergelijkbaars is er niet van deze Sonates per 2 luiti.