Watkins: Fluitconcert; Vioolconcert; Symfonie. Alina Ibragimova (v) en Adam Walker (fl) met resp. het BBC symfonie orkest o.l.v. Edward Gardner en het Hallé orkest o.l.v. Ryan Wigglesworth. NMC D 224 (67’02”). 2010/2017

De in Wales geboren Huw Watkins (1976) heeft intussen een aardig omvangrijk oeuvre opgebouwd en vindt daarvoor grote aandacht. Soms zoekt hij die ook, bijvoorbeeld door ter gelegenheid van de herdenking van de eerste bemande maanlanding in 2019 vijftig jaar geleden The moon voor koor en orkest te schrijven

Voor een opname daarvan is het te vroeg, maar er is wel heel veel anders van hem op cd beschikbaar. Bijvoorbeeld het Fluitconcert uit 2013, het Vioolconcert uit 2010 en de Symfonie uit 2016. Hij behoort tot de succesvolle en leidende Britse componisten die graag gehoord willen worden en dat met hun muziek ook wel verdienen.

Het driedelige fijnzinnige georkestreerde Fluitconcert werd voor Adam Walker, eerste fluitist van he Londens symfonie orkest, geschreven. Grappig genoeg blijkt het enige verwantschap te vertonen met het Fluitconcert van Nielsen met zijn eveneens lyrisch-virtuoze karakter. Hoe fraai gespeeld, het laat na een paar keer beluisteren toch een enigszins onvervulde indruk achter.

Het eveneens driedelige Vioolconcert werd gemaakt voor Alina Ibragimova en maakt een geïnspireerder, veelzijdiger indruk met veel contrastwerking in tempo en expressie. Het is ook boeiender en dat komt voor een groot deel door de geconcentreerde inzet waarmee Ibragimova het werk heel intelligent en met gevoel voor drama speelt.

Als meest recente compositie heeft de Symfonie slechts twee, ouverture genoemde delen een uitdagend allegro molto met het nodige geweld van slagwerk en en een nobel lento. Best mooie, warmbloedige muziek.

In ieder geval gaat het om muziek die verrassingen biedt en beklijft. Wie Huw Watkins en zijn broer Paul als kamermusici wil horen, moet beslist eens luisteren naar hun opname van Cellosonates van Rubbra, Moeren en Rawsthorne (Chandos CHAN 10818).