Weigl: Celloconcert; Stukken voor cello en piano op. 33/1-2; Menuet; Cellosonate. Raphael Wallfisch met het Konzerthausorkest Berlijn o.l.v. Nicholas Milton c.q. John York en Edward Rushton (p). CPO 555.189-2 (63’16”). 2018 

De loopbaan van de Oostenrijkse componist Karl Weigl (1881 - 1949) had een grillig verloop. Hij begon in de muziek als privé compositieles bij Zemlinsky, raakte bevriend met Schönberg, maar besloot rond 1910 om zich niet aan te sluiten bij diens Nieuwe Weense School, maar vervolgde zijn eigen weg in een post-Wagneriaans idioom. Daarmee boekte hij rond W.O. I best succes, maar daar kwam een eind aan toen hij als Jood met linkse sympathieën na de Anschluss Oostenrijk moest verlaten en in de V.S. terecht kwam en daar in 1949 overleed. Dat lot betekende ook het eind van zijn bekendheid en pas de laatste jaren wordt weer de nodige aandacht aan hem besteed.

Op deze cd worden zijn werken voor cello aan de orde gesteld. Het Celloconcert is uit 1934, de Cellosonate ontstond in 1923, het Menuet pas in 1948 en de beide Stukken daartussen in 1940. Ze laten weinig horen van een stilistische ontwikkeling, maar worden in de loop der tijd wat kariger. Muziek die nog enigszins de sfeer heeft van het fin de siècle Wenen.

Vooral het Celloconcert is een monumentaal, ook heel melodisch werk. De beide Stukken dragen de titels ‘Liefdeslied’ en ‘Wilde dans’. Opvallend is dat ze zijn opgedragen aan Toscanini.

Met het Menuet en de Cellosonate begeven we ons in gangbaarder vaarwater.

In Raphael Wallfisch vond Weigl een ideale, virtuoze en expressieve pleitbezorger die zowel door het Berlijnse orkest als door zijn beide pianobegeleiders heel goed is gesteund. Nuttige cd premières van muziek die de moeite waard is.