Weir: Blond Eckbert. Nerys Jones (s., vogel), Ann-Marie Owens (s., Bertha), Christopher Ventris (t., Walther, Hugo, oude vrouw), Nicholas Folwell (b., Blond Eckbert) met het Ensemble van de English National Opera o.l.v. Sian Edwards. Collins 1461-2, NMC Ancora D 106 (65’28”). 1994

 

Judith Weir’s (1954) zevende opera Blond Eckbert uit 1994 klonk 6 juni 2021 tijdens de Matinee in het Concertgebouw door solisten en het Radio Filharmonisch orkest o.l.v. Franck Ollu. De door een vogel vertelde handeling, gebaseerd op een kort verhaal van de Duitse Ludwig Tieck, kan kort als volgt worden samengevat:

Eckbert en zijn vrouw Berthe leven in een afgelegen bergstreek in de Harz. Op een stormachtige avond worden ze bezocht door Eckberts enige vriend, Walther. Om de tijdgeest te doden, vertelt Berthe hem haar levensverhaal. Dat was vervuld van wreedheid, misbruik en tot slot ontsnapping. Walther noemt de naam van Berthe’s hond die ze schijnbar was vergeten. Dat wekt argwaan bij Eckbert. Later, als Eckbert op jacht is in het bos, schiet hij een pijl waarmee hij Walther doodt.

Intussen zijn al Berthe’s teruggekeerd, gewekt door Walther. Ze wordt ernstig ziek. Vol zorg gaat Eckbert naar een stad in de buurt om wat afleiding te hebben. Daar raakt hij bevriend met Hugo, die in veel op Walther lijkt. Dat wekt nog meer achterdocht. Hij slaat op de vlucht en belandt in de streek waar Berthe opgroeide. Een oude vrouw bekent hem, dat Walther, Hugo en zij één en dezelfde persoon zijn. En verder het verschrikkelijke nieuws dat Eckbert en Berthe broer en zus zijn. Eckbert stort in, wordt waanzinnig en sterft. Daarna vliegt de vogel weg. Weir zette dat om in muziek met korte melodieën en subtiele frasen. Ze weet goed te orkestreren, zoals de voorspelen en tal van details aantonen. Haar muziektaal is kleurig en we horen daarin sporen van Janácek, Tippett en Britten en echo’s van Wozzeck.

De rollen in deze opname zijn voortreffelijk bezet. Hoogtepunten zijn de opvallende lange monoloog van Ann-Marie Owens in de eerste akte. Christopher Ventris heeft zich heel goed ingeleefd in zijn drie rollen en geniet daar hoorbaar van. Als dirigente beheerst Sian Edwards de muziek tot in haar vingertoppen. Ze toont veel zorg voor kleinigheden, maar verliest het grote geheel geen moment uit het oor en accentueert de dramatische momenten goed.